آقای زارعی لطفا با الفاظ بازی نکنید / “مردم گرایانِ تشکل گرا” ، “مردم گرایانِ صنفی گرا” در برابر “عملگرایان قبیله گرا” ؟!

پایگاه خبری چهاردانگه: هنوز متن های آتشین و احساسی “مجتبی زارعی” (برادر فرماندار سابق ساری) که بی مهابا به عملکرد عمرانی شهردار ساری می تاخت در خاطر ارباب جراید و کسانی که رسانه های استان را دنبال می کنند باقی مانده است.

در برهه ای خاص و در شرایطی که احتمالا اقدامات شهرداری را در جهت تبلیغات نمایندگی مجلس متصور بودند و گمان می کردند که ممکن است در آینده به پشتوانه عملکردی که ارائه شده است برای صندلی مجلس رقیب قدری وارد میدان شود،همه هم و غم یکی از رادیکال ترین تشکل های سیاسی میاندرود که پایگاهی هم در سطح شهرستان ساری برای خود دست و پا کرده بودند، شده بود حمله و هجمه به مهدی عبوری و نهاد شهرداری ساری.

اکنون اما “زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت …” زمان گذشت و با اینکه شهردار ساری عملا وارد عرصه انتخابات نشد شاهد هستیم که این دوستان و همفکرانشان دست بردار نیستند و به شکل های مختلف از معدود تریبون هایی که در دست دارند همچنان  با نیش و کنایه در صددند تا به هر طریق ممکن قدرت عملگرایی را مهار کنند. البته باید به مجتبی زارعی و همفکرانش حق داد که ترس از “ذهنیت قیاسی توده” ها را همچون کابوسی در ذهن داشته باشند چرا که ذهن مردم در وهله نخست یک ذهن قیاسی است و دوران مدیریت وقیمومیت همفکران این دوستان را با دوران تسلط تفکر عملگرایی در سطح شهر ساری که امروز به کل استان تسری پیدا کرده است به بی طرفانه ترین شکل ممکن مقایسه می کنند .

همین مقایسه است که زارعی و دیگر کسانی را که در طول تاریخ مدیریت شهری و استانی مسئولیتی را بر عهده داشتند اما خروجی مناسب و قابل قبولی نداشتند آزار می دهد و همین آزار روحی و روانی است که اینان را وا می دارد تا با تخطئه واقعیت در راستای سرکوب امر واقع حرکت کنند.

اما از آنجا که به هر حال این واپس ماندگی عمرانی و صنعتی در استان و ساری باید دلیلی داشته باشد زارعی و همفکرانش تحقیقات مفصلی هم انجام داده اند: “من تحقیق کردم و فارغ از انتخابات می گویم و اعتقاد قلبی دارم که این وضعیت به دلیل حضور سیاست مداران ناکارآمد، نمایندگان و وکلای غیرمؤثر و بی برنامه و فقدان تشکل های صنفی قدرتمند مازندرانی و ساروی – میاندورودی در سه دهۀ اخیر است.“

(مازند مجلس / بهمن نود و چهار / کد۱۰۱۰۰)  البته این عزیز محقق از نام بردن “سیاستمداران ناکارآمد” معذور است چرا که در اینصورت باید نام کسانی را ببرد که خودزنی خواهد بود پس بنابراین با کلی گویی و در پیش گیری سیاست سکوت مصلحتی از کنار نام این سیاستمداران ناکارآمد عبور می کند و البته فقدان تشکل های قدرتمند ساروی – میاندرودی در سه دهه اخیر هم احتمالا اشتباه لفظ قلم ایشان بوده است چه میاندرود به لطف همان سیاستمداران ناکارآمد که یحتمل “قبیله گرا” هم نبودند! چند صباحی است که هویت مستقل یافته و موجودیت جدید خود را مدیون برخی از همفکران ایشان است.

به هر حال اینکه چرا با وجود عدم حضور عبوری در انتخابات و خارج شدن برخی از نمایندگان منتسب به وی از صحنه، همچنان این دوستان اصرار به زدن “عملگرایی” دارند جای شگفتی بسیار دارد. هرچند علم روانشناسی پاسخ مناسبی به این نوع رفتارها می دهد منتها باید صبر کرد و دید در روزها و ماه های آینده چه اتفاقاتی رقم خواهد خورد.