پایگاه خبری چهاردانگه: استان مازندران با داشتن سه فرودگاه (در شهرهای رامسر، ساری و نوشهر) که معمولا ورودی‌های این فرودگاه‌ها بیشتر از خروجی‌های آن است در حمل‌و‌نقل هوایی از جایگاه مناسبی در کشور برخوردار نیست به همین دلیل در دهه اخیر نمایندگان مازندران، دربه‌در به دنبال بهبود جایگاه فرودگاهی استان هستند. از وعده احداث چندین ساله فرودگاه احمدکلای بابلسر توسط نماینده این حوزه که بگذریم در هفته‌های اخیر شاهد اختلاف‌نظر و درگیری رسانه‌ای نماینده آمل با یکی از نمایندگان بابل بر سر زمین‌های گاودشت بودیم که از سال‌ها پیش قراراست در این منطقه فرودگاه احداث شود و معمولا در بحبوحه انتخابات، این بحث داغ‌تر می‌شود و پس از انتخابات نیز فروکش می‌کند!
همانطور که قابل لمس هست با پیشرفت علم و تکنولوژی، خواسته‌ها و دغدغه‌های نمایندگان نیز پیشرفت کرده و آنها به‌جای پرداختن به مسائل قدیمی و مشکلات چندین ساله چون زباله، راه‌ها، اشتغال و… به دنبال احداث پروژه‌های بزرگ و ماندگاری چون پالایشگاه، منطقه‌آزاد و غیره، به ویژه فرودگاه هستند.
بر این اساس در دیدگاه فرودگاهی، نمایندگان به دو دسته – بافرودگاه و بی‌فرودگاه- تقسیم می‌شوند نمایندگان بافرودگاه به نمایندگانی اطلاق می‌شود که در محدوده حوزه انتخابیه خود فرودگاه دارند و بالعکس. بنابراین داشتن فرودگاه برای نمایندگان حوزه‌های مختلف از اهمیت بسیاری برخوردار است به‌گونه‌ای که یکی از دغدغه‌های مهم نمایندگان بی‌فرودگاه، بحث احداث فرودگاه است که در کنار آن نیم‌نگاهی به دغدغه‌ها و خواسته‌های دیگر مردم دارند. اما نمایندگان بافرودگاه- در گامی جلوتر- فارغ از چنین دغدغه‌ای به مسائل و مشکلات دیگر حوزه و استان فکر می‌کنند.
با توجه به اهمیت موضوع، شما هم به نمایندگان بی‌فرودگاه حق می‌دهید که برای تحقق این امر به آب‌وآتش بزنند به‌عنوان مثال نماینده‌ای بخواهد از وزیری برای احداث پروژه‌ای یا رفع معضلی به شهر خود دعوت کند وزیری که یک سر دارد و هزار سودا، ماندن در ترافیک و راه طولانی و … موجب بهم خوردن و عقب‌ماندگی برنامه‌هایش می‌شود بنابراین اولین سوالی که از نماینده متقاضی می‌پرسد این است که آیا فرودگاه دارد که به شهرشان پرواز کند یا خیر؟ و اینجاست که عرق شرم بر پیشانی نماینده متقاضی می‌نشیند و افسوس داشتن فرودگاه را می‌خورد!
از طرفی عادلانه هم نیست در استان عده‌ای از نمایندگان در حوزه خود فرودگاه داشته باشند عده‌ای نداشته باشند تازه وقتی خود نمایندگان بخواهند در خلوت و جمع صمیمی خود از عملکردشان بگویند نمایندگانی که فرودگاه دارند همیشه سرشان بالاست و در کُری‌خوانی نماینده‌ای، این موضوع یک برگ برنده است (مثل ۶ تایی گفتن قرمزها به آبی‌ها یا ۴ تایی گفتن آبی‌ها یه قرمزها). نمایندگانی که فرودگاه ندارند هرچه گزارش عملکرد بدهند که آقا ما ۶ تا دوربرگردان زدیم ۵ کیلومتر جاده را آسفالت کردیم به ۴ تا در و همسایه کمک کردیم ۳ مورد ایجاد اشتغال داشتیم در یک دوره نمایندگی ۲ تا اظهارنظر کردیم و …. اصلا به چشم نمی‌آید همین‌که نماینده بافرودگاه وسط گزارش عملکرد او بگوید « ببخشید دیرم شده باید بروم فرودگاه پرواز دارم» تمام عملکرد نماینده بی فرودگاه وِتو می‌شود و گویی آب سردی بر پیکر آن بینوا ریخته می‌شود. بنابراین ما برای رفع این مشکل جهت یکسان‌سازی شرایط و در حمایت از نمایندگان بی‌فرودگاه دو پیشنهاد را مطرح می‌کنیم که جا دارد مسئولان محترم رسیدگی کنند:
۱: آسان‌ترین راه این است که در حوزه هیچ نماینده‌ای، فرودگاه نباشد و هر سه فرودگاه استان را به استان‌های همجوار (گلستان، گیلان و سمنان) انتقال دهیم یا پابیل کنیم و کلا این موضوع را از محدوده استان خارج کنیم تا خیال همه راحت شود!
۲: راه دیگر این است که در حوزه انتخابیه هر نماینده یک فرودگاه بسازیم تا دیگر شاهد دعوای فرودگاهی آنها نباشیم. بر این اساس، برای حوزه‌هایی که دو نماینده دارند نیاز است دو فرودگاه در دو سوی حوزه (شرق و غرب یا شمال و جنوب) هرچه دورتر بهتر، احداث کنیم و هر کدام از نمایندگان در پروازهای احتمالی خود از یک فرودگاه استفاده کنند چون ممکن است همیشه میانه‌ی آنها این‌گونه صمیمانه و رفاقتی نباشد! و احتمال دارد در آینده نمایندگانی روی کار بیایند که چشم دیدن همدیگر را نداشته باشند و مشکلاتی را برای هم به‌وجود آورند مثلا هواپیماهای هم را اشتباهی سوار شوند یا پروازشان تداخل پیدا کند یا خدای نکرده عوامل آنها هواپیماهای هم را پنچر کنند!!
برای حل اختلافات نمایندگان آمل و بابل نیز، نیاز است یک فرودگاه بزرگ در گاودشت احداث شود و وسط آن را پرده بکشند یا سیم‌خاردار بزنند و یک طرف آن را به نماینده آمل و طرف دیگر آن را به یکی از نماینده بابل واگذار کنند تا مشکلات فرودگاهی موجود در این دو حوزه برطرف شود.
در پایان، امیدواریم با این راهکارهای ارائه شده دیگر شاهد دعوای فرودگاهی نمایندگان نباشیم.
به «احمدکلا» و «گاودشت» رفتم دوش
دیدم که مسافران نشسته، گویا و خموش
ناگاه یکی ز جمع برآورد خروش:
کو فرودگاه و هواپیما و بلیط فروش!
نویسنده : مجید ساجدی فر
