همه جای مازندران درد می‌کند/ «خطر در کمین است و فاجعه سنگین»!

پایگاه خبری چهاردانگه: «حقیقتی مرا بیازارد، بهتر از آن است که دروغی، آرامم کند»

در ده ما، پیرمرد دست‌فروشی بود، گرچه همولایتی نبود ولی گشاده دست و مهربان بود و با شوخ‌طبعی و صمیمیتی که داشت رفیق گرمابه و گلستان مردم شده بود. مهمان هر روزه‌ای که حضورش آزاردهنده نبود اما رفته رفته با نوعی بی‌تفاوتی مردم مواجه شده بود به طوری که هم او و هم اهالی دِه، به این موضوع عادت کرده بودند و با اینکه در نوع منحصر بفرد خودش، یک بچه‌محل محسوب می شد غالبا حضورش جدی گرفته نمی‌شد.

 یکی از عادات خاص آن خدابیامرز این بود که پس از رفت‌وآمدی مداوم و طولانی، ناگهان غیبش می‌زد و تا مدت‌ها اثری از او نبود بعد در روستا شایعه می‌شد این پیرمرد به رحمت خدا رفته و به دنبالش، تاثرها بود و صلوات‌ها و فاتحه‌های مردم برای شادی روحش که آدم خوبی بود و حیف شد و … .  و درست زمانی که همه باورشان می‌شد او مرحوم شده است، ناگهان سر و کله‌اش پیدا می‌شد و در کوچه‌‌ها فریاد می‌زد: آی مردم! من فلانی‌ام، هنوز زنده‌ام، هنوز نفس می‌کشم و بقول خودش: وَ،  وَ،  وَ، وَ . و باز روز از نو، روزی از نو.

تا جایی که وقتی او فوت کرد و واقعا خدابیامرز شد، باورش برای همه سخت بود و تا مدت‌ها مردم فکر می کردند او زنده است و روزی می‌آید و باز در کوچه‌ها فریاد می‌زند که من زنده‌ام و هنوز نفس می‌کشم، اما حقیقت تلخ این بود که او واقعا مرده بود و دیگر کسی صدای او، لطیفه‌های شیرین و زمزمه همیشگی‌اش «دیشب خونه‌ی میرزا قلندون» را نشنید و اندک اندک برای همیشه از خاطره‌ها فراموش شد!

***

حالا حکایت استان ما «مازندران» است که زمین و آسمانش، دستی گشاده و بساطی گسترده دارد و طبیعت زیبا و منابع سرشارش مانند نگینی برای کشور ارزنده است اما رفته رفته با بی‌تفاوتی مردم و مسئولان مواجه ‌شده است به طوری که همه به این موضوع عادت کردند و در سال‌های اخیر این بی‌تفاوتی تبدیل به بی‌مهری شده است و هرازگاهی شایعاتی در موردش شنیده می شود که صلابت و بزرگی این استان را زیر سوال می‌برد استانی که علیرغم منابع فراوان و پتانسیل‌های گردشگری و کشاورزی، امروز در جدول توسعه کشور، در رده‌های پایین آن قرار دارد و علیرغم طبیعت غنی مازندران، در کشور از فقر آن صحبت می‌شود. اگرچه نمایندگان و مسئولان استان سعی در کتمان این حقیقت بزرگ دارند و همه چیز را گل و بلبل جلوه می‌دهند و از خدمات و عملکردهای خود نطق‌ها می‌کنند اما هم آنها، هم ما به این مطلب پی برده‌ایم و یواشکی افسوس روزهای خوشمان را می‌خوریم، ولی با بی‌خیالی خاصی به روی خودمان نمی‌آوریم و نمی‌خواهیم بپذیریم و اعتراف کنیم که از روزهای خوش و خوب‌مان فاصله گرفته‌ایم گاهی به آرامی و گاهی به اعتراض، ادعا می‌کنیم که ما هنوز اِل هستیم و بِل هستیم! اما حقیقت تلخ چیز دیگری‌ست مازندران- بهشت ایران- حال و روز خوشی ندارد، و از مهمترین نشانه‌های ناخوشی آن، این است که رودخانه‌های ما محل انتقال فاضلاب شده، و دریای ما مخزنی از آلودگی. جنگل ما زباله‌دان شده و زمین‌های کشاورزی ما دچار سرگردانی.

تا دیروز آوای گلایه‌ی مردم و بازاریان بلند بود که از کسادی اوضاع شنیده می‌شد اما امروز مسئولان و مدیران نیز یکی پس از دیگری زبان به گلایه می‌گشایند همین چند وقت پیش بود که نائیج‌پور در روزهای پایانی ریاست نظام مهندسی استان و در نزدیکی سفر رئیس‌جمهور به مازندران، گفته بود «اگر چاره‌ای نیندیشیم تا دو سه دهه آینده اکوسیستم مازندران نابود می‌شود و دیگر از طبیعت زبیا و چشم‌نواز آن نشانی نخواهد بود» در ادامه دریابیگی رئیس خانه کارگر مازندران از «عدم امنیت شغلی بیش از ۸۰ درصد کارگران استان» سخن گفت و بابایی کارنامی مدیرکل سابق کار استان، از «منفی بودن وحشتناک رشد اقتصادی و چرخش مالی در مازندران گفت و رتبه مازندران را در بهبود فضای کسب و کار در کشور سی‌ام» عنوان کرد شمشیربند رئیس شورای شهر مرکز استان، «نبود اشتغال، کارخانه بزرگ صنعتی و کارخانه مادر را از معضلات مازندران» دانست و یوسف‌نژاد از «اختلافات نمایندگان و مسئولان بالادستی استان» می‌نالد و نقیبی رئیس سابق شورای استان، معتقد است ظرفیت‌های درآمدزایی استان، نتیجه‌ای معکوس دارد و می‌گوید «دریای ما غرق می‌کند و جاده‌های ما می‌کُشد». از مسئولان کشوری هم، معصومه ابتکار رئیس محیط زیست کشور «معضل زباله را آسیب جدی و تهدیدی بزرگ، برای ظرفیت‌های استان مازندران» اعلام می‌کند و حتی حدادعادل در سال گذشته پس از سفر به مازندران در صحن مجلس دلنوشته‌ای غمناک می خواند و افسوس روزهای خوش مازندران را می خورد. شوربختانه در روزهای اخیر هم در رسانه‌ها، انتشار خبرهایی چون افزایش ۱۳ درصدی طلاق در استان، رتبه سومی مازندران در بیکاری و …. هشداری جدی برای آینده استان – طبیعت و نیروی انسانی –  آن است.

اگرچه در حفظ طبیعت و استفاده از ظرفیت‌های استان کوتاهی کردیم و منابع و دریا و جنگل آن را به آلودگی کشاندیم اما حقیقتی امیدوارکننده این است که مازندران هنوز زنده است، طبیعت آن هنوز نفس می‌کشد، منابع آن هنوز سرشار و در خدمت ما هستند و نیروی انسانی جوان و فعال آن منتظر تدابیر اشتغالی مسئولان و نمایندگان! که اگر دیر بجنبیم و تدبیر نکنیم اگر پیشگیری و تلاش نکنیم به گفته صاحبنظران، به زودی فاجعه رخ خواهد داد و استان سرسبز ما به کویری تبدیل می‌شود که حادث شدن این اتفاق نزد همه مضحک خواهد بود و آیندگان، ما را هرگز نخواهند بخشید و آنگاه معلوم نیست ما که با این طبیعت غنی در فقر و نابسامانی بسر می‌بریم با آلودگی و کویرشدن آن چه بر سرمان خواهد آمد!

نیاز است همه نمایندگان، مدیران و مسئولانی که دغدغه‌ها و آرمان‌های دیگر دارند کمی غیرت  و همت به تن‌شان کنند اندکی به خودشان بیایند و شرایط نابسامان و رو به زوال این استان را درک کنند. آیا خودتان وقتی در مجلس یا در محافل، از فقر و بی‌تدبیری و آشفتگی اوضاع مازندران صحبت می‌شود شرم‌زده نمی‌شوید؟ آیا خسته نشدید این‌همه مردم و رسانه‌ها و همقطاران شما، گلایه عملکرد ضعیف‌تان را نزد خودتان مطرح کردند؟ آیا وقت آن نرسیده است که با اتحاد و اتفاق، به فکر حل مسائل استان باشیم تا فردا گرفتار تاثرها و افسوس‌های بیشتر نشویم.

«دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته‌ست/ امروز که صف در صف خشکیده و بی‌باریم!»

کارتون از: شاهین هوشمند