دعوا بر سر فرودگاهی که نه به بار است و نه به دار !
این نمایندگان بهتر است به جای اظهار نظر پیرامون قرار گرفتن منطقه گاودشت در بابل یا آمل ، پیگیر احداث و راه اندازی آن باشند تا فرودگاهی دیگر به بستر هوایی استان افزوده شود ….
پایگاه خبری چهاردانگه:هنگامه انتخابات همواره آبستن حوادث عجیب و غریب است. از وعده های بزرگ عمرانی تا قول ها و نطق های آتشین سیاسی را می شود در مدت زمان اندکی تا انتخابات نمایندگی مجلس شاهد بود. در یکی از آخرین نمونه های این درگیری های شگفت انگیز دو نماینده از دو شهر مهم استان مازندران بر سر مالکیت یک پروژه خیالی در برابر هم قرار گرفته اند.
وعده احداث فرودگاه در شهرستان آمل در منطقه گاودشت که سال هاست توسط یوسفیان ملا در حال تکرار شدن است به تازگی یک مدعی جدی پیدا کرده است. ناصری نماینده شهرستان بابل که در گفتگویی با سایت “نگاه” مدعی شده است که زمین های گاودشت از سال شصت که وی در جهاد سازندگی فعال بود متعلق به شهرستان بابل هستند.
و با این ترفند گویا قرار است تا تلاش های چندین ساله یوسفیان ملا را یکشبه از آن خود کند . البته ناصری با این اظهار نظر چند پرسش مهم را هم ایجاد کرده است. یکی از مهمترین پرسش ها سرنوشت فرودگاه خیالی دیگری به نام احمد کلاست که اگر قرار باشد در منطقه گاودشت با احداث فرودگاه موافقت شود آیا وی به این نتیجه رسیده است که فرودگاه احمدکلا به خطر افتاده است؟
و با این حرکت خواسته تا با مدعی تراشی برای زمین های گاودشت ،نوعی حاشیه امنیت برای زمین های احمد کلا درست کند؟ یا اینکه در تلاش است تا حالا که زمین ها توسط منابع طبیعی ( اینطور که گفته می شود) به شرکت فرودگاه های کشور تحویل داده شده است و کار تا جاهای مهمی پیش رفته است ،زحمت بقیه راه را بکشد و با بدست آوردن این چهارصد هکتار ناقابل هم صاحب زمین شود و هم بخش مهمی از مسیر فرآیند مجوزها را طی کرده باشد؟
به هر حال جدای از دعواهای شب انتخاباتی نمایندگان مجلس پرسش مهمی که برای کارشناسان و مخاطبان مطرح می شود اینست که آیا اساسا سازمان هواپیمایی کشوری تا چه حد در پذیرش ساخت فرودگاه در استانی که سه فرودگاه فعال و زیان دِه دارد جدی است؟ آیا این فرودگاه قرار است که چه خدماتی ارائه دهد و سطح ماموریت آن در چه حدی تعریف شده است؟
تا آنجا که ما اطلاع داریم مجوز ساخت یک فرودگاه بزرگ بین المللی با توجه به آمایش سرزمین و افق بلند مدت راه و ترابری استان مازندران به هیچ وجه قرار نیست که در مکان جدیدی در استان صادر شود و اگر سازمان هواپیمایی کشوری با توجه به هزینه بسیار سنگین ساخت فرودگاه با چنین کاری موافقت کند در حد ساخت یک فرودگاه کوچک در حد فرودگاه هواپیماهای سمپاش و تک موتوره خواهد بود که نهایتا قادر به ترانزیت محدود بار و اقلام است.
از نظر کارشناسی هم به هیچ عنوان ساخت فرودگاه مسافری در حالی که یک فرودگاه در فاصله ای کمتر از یکصد کیلومتری و فاصله زمانی یک ساعته وجود دارد امکان دریافت مجوز ندارد مگر آنکه شرایط خاص مانند جنگ و شرایط امنیتی خارق العاده تعریف شود که در حال حاضر در چنین شرایطی قرار نداریم.
در کنار این نمایندگانِ فرودگاهی یک نماینده دیگر هم حاضر است تا در اسرع وقت وارد این بازی شود یعنی فیاضی نماینده نور و محمود آباد که چندی پیش ادعای دریافت مجوز برای فرودگاه نظامی محمود آباد را پیش کشیده بود.
متاسفانه با شرایطی که در فضای انتخاباتی استان و وعده های نمایندگان آمل،بابل و محمود آباد مواجه هستیم به جرات می توان گفت که نه فرودگاهی در آینده در این سه شهرستان چسبیده به هم خواهیم داشت و نه مقامات کشوری با استقرار فرودگاه دراین شهرستان ها موافقت خواهند کرد .
چون به قدری این مسئله لوث شده است که مخاطبان بیرونی و کسانی که بیطرفانه به این موضوع نگاه میکنند بیشتر کل ماجرا به نظرشان شبیه یک طنز تبلیغاتی است تا یک پروژه واقعی و مهم. نتیجه اینکه یا هیچگونه اقدامی در راستای ساخت فرودگاه در هیچکدام از این سه شهرستان به سرانجام نخواهد رسید.
یا اینکه اگر هر کدامشان موفق به دریافت مجوز شوند تنها در حد مجوز ساخت فرودگاهی در حد هواپیماهای سمپاش خواهد بود که بیشتر جنبه تبلیغاتی و اقداماتی در راستای اخذ رای خواهد داشت. متاسفانه آنچه در نهایت بر جا میماند اختلافات دامنه دار نمایندگان استان و دعوای بی حاصل شهرها در استان مازندران است.
