اختصاصی پایگاه خبری چهاردانگه نیوز: روستای نقیب‌ده در ۳۵ کیلومتری جنوب شرقی ساری در دهستان تنگه سلیمان بخش کلیجانرستاق واقع شده است. این روستا تا سال ۱۳۸۱جزء روستاهای دهستان گرماب بخش چهاردانگه بود.
در تاریخ ۱۳/۱۲/۱۳۸۱ دولت با تصویب بخش کلیجان رستاق در شهرستان ساری ، روستا های ذیل را از منطقه چهاردانگه جدا نمود و به بخش تازه تاسیس الحاق نمود:
روستاها ، مزارع و مکانهای پروریج آباد، دوسله ، جنگلبانی شویلاشت، علمدارده ، چاچکام، رودبار نقب ده، مرتع کمربن از دهستان گرماب بخش چهار دانگه منتزع و به دهستان کلیجان رستاق علیا بخش مرکزی الحاق گردد.
روستای نقیب‌ده بر اساس سرشماری۱۳۳۵،اولین سرشماری رسمی کشور، ۱۲۷ نفر جمعیت داشت که ۶۶ نفر مرد و ۶۱ نفرزن بودند.(مرکز آمار)
روستای نقیب‌ده در کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران چنین معرفی شده است:
دهی ازدهستان کاسعیده ( یکی از دهستان‌های چهاردانگه در تقسیمات کشوریسال ۱۳۱۶) بخش چهاردانگه شهرستان ساری، ۳۱ کیلومتری شمال باختری کیاسر، ۳ کیلومتر راه اصلی کیاسر به ساری، کوهستان جنگلی، معتدل مرطوب، سکنه ۱۴۰ تن، شیعه، مازندرانی و فارسی، آب ازچشمه و رود گر آب، محصول، برنج، غلات و ارزن، شغل زراعت و گله داری، صنایع دستی زنان شال کرباس بافی و راه مالرو.( فرهنگ جغرافیاییایران،ج ۳ ص ۳۰۵)
وجه تسمیه نقیب ده
- نقیب: بزرگ، سرپرست، ضامن، و رئیس قوم؛ مهتر قوم. ( فرهنگ معین)
نقیب ده یعنی روستای بزرگان
- وجود چهار آبادی در مازندران که کلمه نقیب در آنهاست، رساننده ی این مفهوم است که لقب یا نام کسی است که عنوان نقیب داشته است. نقیب ده: آبادی نقیب( پژوهشی در نام آبادی های شهرستان ساری، عظیمی ص ۲۲۹)
مدرسه نقیب ده
دبستان دولتی نقیب دهه درسال ۱۳۵۲ دایر شد که، حسین مظفری اولین معلم آن بود.
در بدو تاسیس دانش آموزان آن عبارت بودند از:
پایه اول: فرزانه مویدی، لیلا بخش، اصغرزمانی، هادی نوروزی، هوشنگ خانه فروش، یارعلی بخشی، بهمن جلالی، نوروز علی جلالی، مهدی قربان نژاد، علیرضا عباسی، نورعلی نوری، هاجر نقیبی، تقی شبگرد، محمد جواد قاسمی
پایه دوم: مراد علی بخشی، ایرج هدایت پور، ضرغام قاسمی
پایه سوم: حسینعلی نوری، عبدالحسین جلالی( کتاب تاریخ آموزش و پرورش چهاردانگه، حامد خلیلی، ص۱۳۰)
امام زاده موسی
در سی و پنج کیلومتری جنوب خاوری شهر ساری زیارتگاه امامزاده موسی در ابتدای روستای نقیب ده قرار دارد.
بنای امام زاده هشت ضلعی است که نماز خانه ای مستطیل شکل مجاور آن می باشد. گنبد بنا هشت ترک دارد و نورگیری در وسط آن از جنس آلومینیوم تعبیه شده و شکل گنبد را به قیفی تعبیه نموده است. سطح زیرین گنبد و زیر سقف نمازخانه و بر روی دو ستون میان نمازخانه و حرم، پوشیده از آینه کاری های ظریف است. گچبری های زیبایی در هر یک از اضلاع حرم که نمایشی از روز عاشورا و شهادت علی اکبر (ع) و آمدن ذوالجناح بدون امام حسین(ع) به خیام و … است دیده می شود که به شکوه و عظمت بنا می افزاید. تمام جدار و کف حرم از سنگ مرمر پوشیده شده و پنج پنجره در پنج ضلع حرم جهت نورگیری تعبیه شده است.
ضریح امامزاده چوبی،مشبک و دارای ابعادی به طول ۲ متر و ۳۰سی سانتیمتر و عرض ۲ متر و ارتفاع ۲ متر می باشد که در سال ۱۳۷۵ بر مرقد نصب شده است. کتیبه ی منبت شده بر روی ضریح گویای این تاریخ است.
ایوان بقعه که مدخل اصلی حرم است، توسط آجر های سه سانتی تزیین شده و دو ستون نیز در جانبین آن تعبیه شده است. بر بالای درب ورودی کتیبه ای بر روی کاشی لاجوردی آمده که نوشته شده: “السلام علیک یا امامزاده موسی کاظم (ع) تأسیس ۱۳۸۰ واقف میرزا مهدی نقیبی” که ظاهراً این تاریخ، سال بازسازی بقعه است. سمت راست همین ایوان، سالن اجتماعات، آشپزخانه و سرویس های بهداشتی قرار دارد. چند اصله درخت آزاد تنومند و بلند نیز در وسط حیاط یک هکتاری بقعه وجد دارد.
به جهت واقع شدن این امامزاده بر روی تپه ای مشرف بر روستا و کوههای اطراف، چشم انداز زیبایی به وجود آمده که می تواند مکان مناسبی برای زوّار و گردشگر باشد.
شخصیت مدفون از دیرباز از اولاد امام موسی کاظم (ع) معرفی شده و این ادعا در ایوان بقعه بر روی کاشی نیز ثبت گردیده است. امام فخر رازی از سکونت امامزاده ای جلیل القدر به نام سید موسی بن جعفر بن حسن بن امام موسی کاظم (ع) در طبرستان خبر می دهد و می نویسد برای او نسل کمی می باشد. عبیدلی نسّابه نیز فرزندان موسی بن جعفر بن حسن را در طبرستان ذکر نموده که حکایت از سکونت موسی در طبرستان وشهر ساری دارد. ابن طباطبا او را از جمله واردین به کوفه ذکر نموده، و قائل است که دو فرزند به اسامی حسن و اسماعیل داشته است. بیهقی نسلی برای موسی قائل نیست. بنابه گزارشات فوق معلوم می گردد که موسی بن جعفر بن حسن بن امام موسی بن جعفر (ع) از کوفه به طبرستان مهاجرت نموده و این هجرت باید در زمان حکومت حسن بن زید داعی پس از سخت گیری های متوکل عباسی بر سادات باشد.( تاریخ تشیع و مزارات شهرستان ساری، محمد مهدی فقیه بحرالعلوم، ۱۳۸۵ ص۵۵۲ و۵۵۳ )
