عزیر عابسی در گفت‌و گو با خبرنگار ایسنا، با بیان اینکه دریای مازندران آلوده به انواع آلاینده‌ها است، اظهار کرد: بدترین آلودگی‌ها از جمله جیوه و سرب در رودخانه و دریا ماندگار بوده و از بین نمی رود، حال آنکه باعث انتقال فلزات سنگین، آزبست، آفت‌کش‌ها و DDT می‌شود.
وی ریشه این آلاینده‌های خطرناک را در فاضلاب‌های صنعتی و شیرآبه‌ها دانست و تصریح کرد: متاسفانه در مازندران یک محل دفن زباله استاندارد نداریم و فریاد دانش آموختگان محیط زیست به گوش کسی نمی‌رسد.
عضو هیئت علمی دانشگاه نوشیروانی بابل با اشاره به اینکه بعد از ۴۰ سال نه محل دفن استانداردی داریم و نه توانستیم از زباله در مازندران انرژی تولید کنیم، گفت: محل دفن استاندارد زباله باید از باران دور باشد و شیرآبه‌ها به رودخانه و نهایتا دریا نفوذ نکند و این اولین اقدام پیشگیرانه در استان خواهد بود که متاسفانه این دیدگاه وجود ندارد و شیرآبه‌ها به منابع آب‌های زیرزمینی و در انتها به دریا ختم می‌شوند.
عابسی با بیان اینکه در بسیاری از روستاهای مازندران سیستم جمع‌آوری زباله وجود ندارد، افزود: زباله‌های شهری نیز بعد از جمع‌آوری در بیرون شهر در جنگل یا کنار رودخانه ریخته می‌شوند و با هیچ برنامه مدیریت شده‌ای همراه نیست.
وی با تاکید بر اینکه ورود فاضلاب‌های صنعتی و شیرآبه‌ها، عمق آلودگی خطرناک را در مازندران بوجود میآورد، یادآور شد: اولین راه حل برای دفن بهداشتی زباله ساختن لندفیل‌ها یا محل‌های دفن بهداشتی است و بعد از آن می‌توان به سراغ تفکیک و کم کردن تولید زباله و خریداری دستگاه‌های زباله سوز در کشور رفت.
عضو هیئت علمی دانشگاه نوشیروانی بابل با بیان اینکه مدیریت مناسب زباله در مازندران وجود ندارد، خاطرنشان کرد: اشتباه ما این بوده که همیشه می‌خواهیم سخت‌ترین کار دنیا یعنی اجرای تکنولوژی ۲۰۱۹ (انرژی گرفتن از زباله) را در کشور پیاده‌سازی کنیم قبل از آنکه راهی برای دفن بهداشتی و تفکیک زباله‌ها ارائه شود.