پایگاه خبری چهاردانگه: عمری را در دیاری بگذرانی و بالغ شوی. عمری را در آب و هوایی که عاشق شدی بگذرانی و خاطراتت را بسازی و آینده ات را در خیالاتت تصور کنی .
دلت گرم باشد به روزگاری که روزی پدرانت خستگی هایشان را جا گذاشتند و جسمشان را فرسودند تو امروز نشسته باشی در انتظار لحظه ای روشن با کوله باری از آرزوها.
ناگهان به خودت بیایی ببینی اینجا تنها نشسته ای با دست های خالی و آینده ای مبهم. خانواده گرفتار بی پولی و منطقه از فقر امکانات در رنج. می بینی که دوستان و آشنایان یک به یک رفتند. بار و بنه جمع کردند و راهی شدند.
می گویند اینجا ماندن دردی را دوا نمی کند. بچه ها آینده می خواهند. نه کشاورزی چاره کار است و نه شغلی که بتوان با آن دلخوش بود به فردا. هر کسی شهری را انتخاب کرده است. عده ای رویاهای بزرگتر دارند.
میزنند به سیم آخر. نه تنها قید دهاتشان را می زنند که قید کشورشان را هم می زنند تا رویاهایشان را آن ور آب ها جستجو کنند. بعضی ها که دل نازکترند یک شهر آنطرف تر می روند و عده ای هم کمی دورتر. نام مازندران با مهاجرت گره خورده است.
گاهی مهاجرانی آمده اند و بساط آینده را پهن کردند و گاهی مهاجرانی رفتند و دل بریدند. مازندران که روزگاری مامن مهاجران بود امروز به یکی از قطب های مهاجرت تبدیل شده است.
میلیون ها مازندرانی فقط در تهران زندگی می کنند. هزاران نفر از ایران رفته اند و صد ها هزار نفر هم در داخل استان ترک دیار کردند و به شهرهای بزرگتر رفتند. هنگامه سرشماری نفوس و مسکن است .
باز هم بحث مهاجرت داغ شده است. مسئولان می گویند روند مهاجرت از روستاها به شهرها همچنان ادامه دارد.
طرح هایی مانند طرح هادی و موارد مشابه نه تنها باعث ایجاد انگیزه در میان روستائیان نشده است که روستاها را از روستائیان خالی تر کرده است.
طرح هادی که بر اساس مدل های شهری شدن محیط روستا ایجاد شده اند هیچ جذابیتی به روستاها اضافه نکردند و تنها باعث رونق ویلاسازی و افتادن نان خوش نشین ها توی روغن شده است.
وقتی جاذبه های روستا از روستا بودن خالی بشود از جمعیت هم خالی خواهد شد.
با جدول کشی و تخریب خانه های سنتی نمی توان به ماندگاری جمعیت کمک کرد. روستایی کار می خواهد.
امنیت شغلی و امکانات بهداشتی لازم دارد. واِلا هجرت خواهد کرد چون چاره ای جز این ندارد. می رود تا بچه هایش سر و سامان بگیرند.
مسئولان می گویند که سوادکوه و کلاردشت در مازندران نرخ رشد جمعیتی منفی دارند. به اطراف که نگاه می کنی می بینی روی هر تپه و جنگلی ویلا سبز شده است.
هر روز طبیعت را خراب می کنند که خانه بسازند اما چرا با این حجم سنگین ویلا سازی باز هم جمعیتی در کار نیست؟
آیا دولت نباید در سیاست های اسکان روستائیان تجدید نظر کند؟
در طرح هایی مثل طرح هادی روستایی که عملا شکست خورده اند؟
اینگونه که شرایط پیش می رود داستان مهاجرت در مازندران ظاهرا به این زودی ها به فصل پایان نخواهد رسید.
داستانی که قرن ها ست ادامه دارد. گاهی آمدند و گاهی می روند.
امروز اما چه پر شتاب می روند!