150 سال عاشقی/ دلتنگی‌های روزهای خادمی
پایگاه خبری چهاردانگه نیوز: 150 سال پیش پدر بزرگ پدرم مرحوم کربلایی محمدعلی فرزند محمد خلیل موازی از روستای تیلک به علت نامعلومی به روستای ازنی مهاجرت نمود. وی که در زهد و تقوی و دلدادگی به اهل بیت زبانزد بود، تصمیم گرفت در روز عاشورا میزبان عزاداران حسینی باشد.
مرحوم کربلایی محمد علی برای اینکه این سنت حسنه در خاندانش ساری و جاری باشد، چهار پیمانه زمین شالیزاری را برای همین منظور وقف نمود تا فرزندانش ادامه دهنده راهش باشند و افتخار خادمی اهل بیت را برای همیشه داشته باشند.
بعد از فوت مرحوم کربلایی محمد علی پسرش مرحوم اکبر خلیلی این سنت افتخار آمیز را ادامه داد و این افتخار بزرگی برای خانواده خلیلی ازنی محسوب می شود که در ایام عزای حسین میزبان دلدادگان آن حضرت باشیم.
بعد از فوت اکبر خلیلی، عمویم محمد علی خلیلی که نامدار پدر بزرگش بود این سنت حسنه را ادامه داد و میزبانی عزاداران حسینی را با تمام وجود پیگیر می نمود و تا اتمام محلس صبر و قرار نداشت.
خانواده خلیلی بدون در نظر گرفتن زمین مورد اشاره در هر حالتی اطعام دهی را انجام می دهند حتی از زمین هیچ محصولی برداشت نمی‌کردند.
بعد از فوت عمویم فرزندان و برادر زادگانش اطعام دهی را به دو روز گسترش دادند و در روزهای تاسوعا( با محوریت حاج اسرافیل خلیلی) و در روز عاشورا ( با محوریت حاج حسن خلیلی) میزبان عزاداران حسینی میباشند که از نقاط دور و نزدیک خود را برای عزاداری سید و سالار شهیدان به محل می‌رسانند.
در چنین ایامی خانواده خلیلی تمام همتشان به تدارک اطعام دهی روزهای تاسوعا و عاشورا بودند و از اینکه پدر بزرگ نامدارشان چنین سنتی را در این خانواده پایه گذاری کرده بود بی نهایت خدا را شاکر هستند و با تمام وجود سعی می کنند تا خادمی مورد رضایت آن حضرت باشند.
با شروع ویروس کرونا در سال جدید، این بلیه بزرگ قرن تاثیر مستقیم بر تمام روابط های اجتماعی گذاشته دیدار های نوروزی و شب های قدر را تعطیل نموده است و اکنون در آستانه ماه محرم قرار داریم عزاداری این ماه را نیز با مشکل مواجه نموده است.
این روزها روزهای دلتنگی ماست. دلتنگ روزهایی هستیم که در کنار دیگ برنج دود آتش اشک از چشم های ما جاری می‌کرد، دلتنگ سفره ای که برای عزاداران حسینی گسترانیده می شد و عزاداران با تمام وجود و با عشق تمام که آن را تبرک می دانستند آن را تناول می کردند، دلتنگ درخواست هایی هستیم که می خواستند این برنج را برای شفای مریضان خود ببرند، دلتنگ روزهایی که در مقابل عزاداران حسینی به احترام آن حضرت تعظیم می کردیم و به این تعظیم افتخار می نمودیم، دلتنگ تعداد زیاد جوانانی هستیم که آستین همت را برای پیشکاری مهمانان بالا می زند و خالصانه کار می کردند، دلتنگ همت بانوانی هستیم که برای شستن ظروف غذا تلاش می کردند و دلتنگ آن تشکرهای بی ریای هم محلی های عزیز هستیم که بعد از مجلس درود و سلام را نثار پدران مان می کردند.
امید واریم با رفع این بیماری از جهان در سال آتی شاهد برگزاری مراسم های پرشور و شعوری حسینی باشیم و افتخار مجدد میزبانی عزاداران حسینی را داشته باشیم.
به قلم: حامد خلیلی ازنی
