اوقات شرعی کیاسر
متولد ۱۳۴۸ در شهرنوکنده استان گلستان است و جانباز جبهه های جنوب و غرب کشور. در دفاع از کشور و دین و ناموس در جبهه پای خود را از دست داد ولی با وجود جانبازی هرگز دست از تلاش به ویژه در عرصه علم و هنر برنداشت و پس از جنگ تحصیلات خود را تا مقطع دکتری ادامه داد. گفتگوی پیش رو با یکی از جانبازان ۸ سال دفاع مقدس و به بهانه سالروز شهادت ابوالفضل العباس و روز جانباز انجام شده است.
میشه بیشتر خودتون رو برای خوانندگان سایت معرفی کنید؟
جا داره قبل از معرفی خودم فرا رسیدن نوروز باستانی و حلول سال جدید و نیز اعیاد شعبانیه و میلاد فرخنده سرور و سالار شهیدان و آزادمردان امام حسین علیه السلام ، باب الحوائج حضرت عباس ابن علی سلام الله علیه ، سید الساجدین علی ابن حسین و حضرت حجت، امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را تبریک و تهنیت عرض کنم و از خداوند سبحان سلامتی ، طول عمر باعزت و عاقبت به خیری برای همگان آرزو نمایم.
علیرضا شهابی هستم متولد ۱۳۴۸ در شهر نوکنده که الان در استان گلستان قرار داره ولی اون زمان که من پا به این دنیا گذاشتم بخشی از مازندران بود. در سال ۱۳۷۲ ازدواج کردم و حاصل اون دو فرزند هست که هر دوتاشون الان مشغول تحصیل در دانشگاه هستند.
در سال ۱۳۶۵ بنا به وظیفه و تکلیف دینی و میهنی به مناطق جنگی عزیمت کردم. بعد از جنگ تحصیلاتم رو ادامه دادم و در رشته هنر در مرکز تربیت معلم شهید مطهری تهران پذیرفته شدم و در کسوت معلمی در نهاد مقدس آموزش پرورش توفیق خدمتگزاری پیدا کردم.
پس الان دبیر هستید؟
دبیر که نه، من الان هنرآموز هنرستان های سطح شهرستان گرکان هستم و رشته های هنری از جمله ، عکاسی ، نقاشی خط و خوشنویسی رو آموزش میدم.
آیا تحصیلاتتون رو در مقاطع بالاتر ادامه دادید؟
من کارشناسی ارشدم رو تو رشته عکاسی تموم کردم، ولی به دلیل علاقه ای که به باستانشناسی داشتم با قبولی در کنکور در مقطع دکتری رشته باستان شناسی رو انتخاب کردم و الان هم دانشجوی دکتری رشته باستان شناسی در دانشگاه آزاد تهران مرکز و درحال حاضر مشغول تهیه اطلاعات و نوشتن رساله دکتری هستم.
خوب از روزهای جنگ بگید. چطور شد که عازم جبهه ها شدید؟
روزگاری اسکندر به ایران حمله کرد تا علاوه بر تاراج خاک، فرهنگ ، تمدن و اخلاق، ایرانیان تمدنِ ساز را به نابودی بکشه. ولی صدای شکستن استخوانهای اسکندر هنوز شنیده میشه …. ایران پس از عبور از ده ها فراز و نشیب تاریخی در ادوار گوناگون، در عصر حاضر، برای دفاع همه جانبه از فرهنگ، دین و هویت اصیل خودش در مقابل نامردی قلدر، که مزدور و جیره خور استعمارگران بود، قرار گرفت و حاصل این دفاع جانانه، راست قامتی جاویدان بیش از هزاران شهید سرافراز، وجود نازنین هزاران جانباز و ایثارگر و ماندگاری تمامیت ارضی این سرزمین بوده و برای همینه که به اون افتخار می کنیم و به آن روزها غبطه، اما حیف…..
ملت با شعور ایران در شوری مثال زدنی در دهه شصت شمسی ، چهره ای از خودش نشون داد تا چشم تنگ نظران خیره بمونه. مردم ما از همه صنوف با اتکاء به قدرت لایزال الهی و به انگیزه تکلیف از سر منطق و نه احساس بر ضرورت حضور خودشون در خطوط مرزی و جنگی غرب و جنوب کشور تأکید کردند، در این بین چه دست ها، چه پاها، چه چشم ها، چه اعضا و جوارح دیگر و در مرتبه ای بالاتر چه جان های نازنین و اما ناقابل به عشق جانان تقدیم و در آن خطه فراموش نشدنی جا گذاشته شد، تا به مثال خورشیدی تابان، گرما بخش دَم سرد این روزهای پر تلاطم ما باشه و از هویت ما حفاظت کنه.
از روز عملیات بگید. روزی که جانباز شدید.
بعد حدود ۵۵ روز آموزش نظامی به جبهه های جنوب اعزام شدم . به لطف خدا توفیق پیوستن به گردان امام محمد باقر علیه السلام از لشکر ۲۵ کربلا مازندران نصیبم شد.
در این اعزام اخرین ماءموریت گردان ما حضور در منطقه عملیاتی غرب و محدوده شهر مهران بود. بعد از حدود دو هفته استقرار در خط مقدم پدافندی برای استراحت در چند کیلومتری پشت خط و در کنار رودخانه پر آب اطراف شهر از دست رفتهِ مهران، بیتوته کردیم تا یه مقدار خستگی بیداری شب های خط مقدم کم بشه. نه خط مقدم و نه این نقطه پشت خط، هیچ ارتباطی بین رزمندگان و خانواده اونها در شهرها وجود نداشت، پس از دو روز استراحت، آمد و رفت فرماندهان زیاد شد به طوری که بوی عملیات به مشام می رسید ، پرس و جو کردیم که کی عملیات انجام میشه؟ فرمانده ها پاسخ روشنی نمی دادند چون واقعا یکی از مهمترین اسرار نظامی است.
صمیمیت زیادی بین بچه ها وجود داشت چون هیچکس از لحظات بعدش با خبر نبود که چه پیش خواهد آمد ، به همین علت یک الفت وصف نشدنی میان رزمندگان در آن سالها وجود داشت.
من هم ارتباط خوبی با دوستان بویژه دو بسیجی مخلص که از جهت سنی بزرگتر از من هم بودن، داشتم و هر روز ساعاتی را در کنار هم بودیم. هر دو متأهل بودند، عبدالحسین که دختر یکی دو ساله داشت و کارمند کمیته امداد بود و حمید هم که معلم بود و فرزندش به اصطلاح ما توی راه بود و آرزوی دیدن فرزندش رو داشت. این موضوع رو از وصیت نامه ای که نوشته بود فهمیده بودیم. نوشته بود ( همسر عزیزم هر چند آرزوی زیاد داشتم فرزندم را ببینم اما مثل اینکه خداوند این دیدار را در آخرت گذاشته است. )
مأموریت اونا ۴۵ روزه بود و در زمان استراحت پشت خط، مأموریت دو پسر عمو، حمید و عبدالحسین تموم شده بود. به فرماندهی مراجعه کردن و پایان مأموریت خودشون رو اعلام و درخواست تسویه حساب کردند، اما متأسفانه فرماندهان اجازه خروج ندادند. من که نیروی قدیمی تر بودم با فرماندهی صحبت و وساطت کردم که اگر ممکنه این دوستان تسویه بگیرند. پاسخ فرماندهی این عبارت بود “چند روز دیگه عملیاته و اونا مختارند در عملیات شرکت نکنند و پشت خط بمونن تا عملیات شروع بشه. همینکه عملیات شروع شد تسویه کنن و به خونه هاشون برگردن”. دلیل این پاسخ برای کسایی که تو جنگ حضور داشتند روشن بود، به هر حال حمید و عبدالحسین رضایت دادند، بمونن. فدایشان بشم ، با هم گفتگو کردن که اگر قرار باشه در پشت خط جبهه بمونن و به منزل نرن پس بهتره که در عملیات شرکت کنند. نظرشان را به من هم گفتند و من هم با توجه به وضعیت تاهلشون ، حضورشون رو در عملیات که خطرات خاص خودش را داشت، صلاح ندونسته و اونا رو از شرکت در عملیات منع کردم. چند روزِ قبل از عملیات فرصت تصمیم گیری بود. شبها در بلندی های اطراف مهران ، آموزش ها و رزم های سخت شبانه توسط مربیان داده شد و همه چیز مهیا بود تا یک یا حسین دیگه برای آزاد سازی حدود ۱۸۰ کیلو مترمربع از خاک این سرزمین ، برفراز بلندی های مهران نواخته بشه.
جانباز علیرضا شهابی و شهید حمید منوچهری
هر چی به شب های عملیات نزدیک می شدیم اشتیاق بچه ها به خصوص حمید و عبدالحسین بیشتر می شد. بالاخره بسیجیان گردان امام محمد باقر علیه السلام از لشکر ۲۵ کربلا لباس و آلات جنگ و رزم را بر قامت رعنای خودشون به تن کردن. یکدیگر را در آغوش کشیدند شفاعت ِ پس از شهادت را از هم التماس می کردن. در روز دوشنبه به تاریخ ۹ تیر ۶۵ از پشت خط به سمت خط مقدم حرکت کردیم تا مقدمات اجرای عملیات فراهم بشه. ( در این عملیات لشکر های مختلف ارتش و سپاه از استانهای مختلف کشور حضور داشتند)
در ساعت ۲۲:۳۰ همون روز آهنگ عملیات با رمز مقدس و دلربای یا ابوالفضل العباس ادرکنی نواخته شد و بارون آتیش کاتیوشا ، توپخانه ها و خمپاره اندازها و تجهیزات دیگه از یک طرف و نیروهای زمینی و پیاده از طرف دیگه امان دشمن را برید و همون ساعات اولیه انهدام ماشین جنگی و عقب نشینی دشمن از مواضع سرسخت خودش کاملا مشهود بود. رزمندگان اسلام در حدود ساعت ۱۲ روز دهم تیر شهر مخروبه مهران که به تلافی شهر تصرف شده فاو توسط نیروهای بعثی متصرف شده بود ،را پس گرفته و آزاد کردند.
شما چطور جانباز شدید؟ تو همین عملیات بود؟
بله. در بعد از ظهر روز چهارشنبه ۱۱ تیر ۶۵ گردان امام محمد باقر علیه السلام به فرماندهی شهید علیرضا بلباسی وارد عمل شد و در پای قله قلاویزان آماده اجرای عملیات شد. من هم به عنوان عضو کوچکی از گردان، برای اجرای مأموریتی با بچه ها خداحافظی و به اتفاق بسیجی دریا دل دیگه ای پس از ملاقات و گفتگو با شهید بلباسی، برای اجرای دستور معظم له اقدام کردم که در ساعت ۱۶:۳۰ در حین عبور از میدان مین بر اثر انفجار مین ضد نفر مجروح شدم و از توفیق همراهی با دوستان دیگه که شهید شده بودن باز موندم.
بچه های ما تا ظهر فردا ۱۲ تیر ۱۳۶۵ مقاومت و در جهت آزاد سازی قله استراتژیک قلاویزان با همراهی گردان های دیگه همت کردن. در سحرگاه این روز حمید عزیز بر اثر ترکش خمپاره دشمن به شهادت رسید. به نقل از همرزمان عزیزم در اون دوران، عبدالحسین برای جابجایی پیکر مطهر پسر عموس شهیدش، ( حمید ) از محدوده امن خودش خارج شد و در تیر رس دشمن قرار گرفت که متأسفانه براثر تیر مستقیم به ناحیه سر، آسمانی شد. روحشان شاد و راهشان ماندگار انشاالله……
عکس جمعی
سال ۶۵، دوستان در گردان امام محمد باقر (ع). ایستاده از سمت راست شهید رحمان صفار، جانباز علیرضا شهابی، صفار، جانباز قباد کاویان، ، نشسته از راست جانباز تقی منوچهری، باقر صفار، مرحوم محمد لطف ورزی، شهید عسگر باقری
نظرتون در مورد جانبازان چیه؟
جانباز ناتوان نیست ولی مصدومیت و محدودیت دائمی داره و مهمتر اینکه به خودش قول داده تارنج ها و مرارت های پیش و رو را در سینه خودش محفوظ تا به وصل جانان برسه. اما قدری تأمل کنیم ……کتمان نمی کنم چه فشارها و ناامنی های اقتصادی که پس از عبور از بحران جنگ بر ملت شریف ایران به نا حق تحمیل شده ، اما نذاریم پیشکسوتان جهاد و شهادت در پیچ و خم روزمرگی به باد فراموشی سپرده بشن. وظیفه ماست که با وجود بازماندگان جنگ از خودمون بپرسیم چطور مصدومان عزیز شیمیایی بیش از سی سال با سرفه های وحشتناک دست و پنجه نرم می کنند؟! از خودمون سؤال کنیم قطع نخاع شدگان مظلوم چطور بیش از سی سال بر سقف اتاق ها خیره شده و از حداقل های حضور در طبیعت خدا محروم مانده اند ؟! با خودمان بگیم چطور جانبازی که دو تا چشم زیباش را بی منت تقدیم این ملت کرد و شاید هیچوقت صورتِ همسر و فرزندانش را ندیده، چه احساسی دارده؟! و البته صد چرای دیگه که هر یک مسئولیت فرد فرد بازماندگان و نسل دهه های بعد را دو چندان می کنه. در آن روز وظیفه و تکلیف بود در مقابله و مواجهه با دشمن به قربانگاه بریم که آیندگان در آرامش بخوابند و امروز یک تکریم و احترام و البته باور اهداف مقدس شهدا ، ایثارگران و جانبازان هزینه ای نداره.
خوب بیشتر از خودتون بگید. علاقمندی تون چیه؟
من در اوقات فراغتم بیشتر دوست دارم بنویسم. نوشتن رو دوست دارم و هر وقت فرصتی دست بده می نویسم. از هر چیزی و هر موضوعی. ولی خوب غیر از اون به عکاسی و نقاشی خط و خطاطی هم علاقه دارم و فراغتم رو اینطوری پر می کنم.
گفتید دوست دارید بنویسید. تا حالا کتابی هم نوشتید؟
من فقط یه کتاب رو به رشته تحریر در آوردم. به دلیل علاقه به عکاسی و به این دلیل که رشته مقطع کارشناسی ارشدم عکاسی بود، کتابی رو تحت عنوان « تاریخ عکاسی استرآباد و گرگان » نوشتم. موضوع کتاب و اینکه این اثر نیاز به مستندات زیادی به ویژه به صورت عکس داشت وقت زیادی از من گرفت ولی من از نتیجه کار راضی بودم. البته یه چند تا مقاله هم نوشتم که در مجلات چاپ شد. چون نزدیک بازنشستگی هستم تصمیم دارم تو اون دوران بیشتر انرژی ام رو روی نوشتم بذارم.
راستی شما عکسهای از دوران جنگ تحمیلی ندارید؟
راستش ما تو گردان محمدباقر (ع) لشکر ۲۵ کربلا یه عکاس داشتیم که اهل گنبد بود. یادمه که تعداد زیادی عکس هم از ما گرفته بود ولی متاسفانه ایشون تو همون عملیات شهید شد و دوربینش و تجهیزاتش هم نابود شد و این شد که ما عکسی از اون عملیات نداشته باشیم. البته لشگر ۲۵ کربلا هم عکاس داشت و اون هم عکس گرفت ولی متاسفانه هیچ کدوم از عکس ها به دست من و همرزم هایم نرسید.
ممنون بابت وقتی که به ما دادید.
من هم از شما بابت این گفتگو تشکر می کنم و برای همه خوانندگان وب سایت شما آرزوی موفقیت و کامیابی دارم.
