همسفر با آقامدیر لنگر و کیاسر در نیم قرن پیش

اختصاصی پایگاه خبری چهاردانگه نیوز: در یک بامداد پاییزی وقتی اتوبوس از ترمینال شرق تهران بسوی ساری راه افتاد، صندلی کناری ام خالی بود و خداخدا می کردم یک نفر آدم خوش سخن کنارم بنشیند تا بتوانم با گپ زدن با او، این راه دراز ۶-۵ ساعته را کوتاه کنم. تا رودهن، همچنان تنها نشستم و در رودهن، مردی میانسال در کنارم نشست. مدت کوتاهی نکشید که سر سخن را باز کردیم. ابتدا به فارسی و هنگامی که فهمیدیم هر دو ساروی هستیم، به زبان مازندرانی گپ زدیم. از هر دری گفتیم و شنیدیم تا اینکه سخن به چهاردانگه و کیاسر کشید.

آقای «واحد یونسی» مردی خوش سخن و آگاه بودند و بسیار خوب حرف می زدند و گوش می دادند. در لابلای حرف هایشان متوجه شدم که او در روزگاری دور به کیاسر و لنگر و از آنجا تا بالاده (زادگاه من) هم رفته بودند. گفتند که «در سالهای پیش ازانقلاب (از سال های ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۴) در روستای لنگر و سپس تا سال ۱۳۵۷ در کیاسر معلمی کردم. انقلاب که شد رفتم ساری.» از شرایط جاده خاکی و شوشه آن روزگار ساری تا کیاسر و مشکلات رفت و آمد برایم گفتند. سپس از دو سال معلمی در چابهار (استان سیستان و بلوچستان) و سختی های آنجا و دوری راه و شور جوانی و عشق آموختن گفتند.

از داخل موبایل عکسی را بمن نشان دادند که آقامدیر را در روزگار جوانی در کلاسی در دبستان لنگر با چند دانش آموز نشان می داد. به نظرم عکس خیلی حرفه ای آمد و آقای یونسی توضیح دادند که «این عکس را یک عکاس حرفه ای گرفته بود و بعد یک نسخه چاپ شده را بمن داد و من آن عکس را نگه داشتم». قرار شد این عکس را با عکسی از روزگار امروزش برایم بفرستند.

وقتی رسیدیم ساری، آقامدیر با مهربانی تعارفم کردند که ناهار را مهمانش باشم. ایشان در ساری پیاده شدند و من بسوی بهشهر به راهم ادامه دادم. مدت یک ماه گذشت و این بار همسرش عکس آقای یونسی را با توضیحاتی برایم فرستادند. در دلم گفتم که این عکس و این انسان لایق معرفی بیشتری هستند و این عکس بخشی از تاریخ آموزش و پرورش دیار ماست. تصمیم گرفتم تا متنی بنویسیم و از طرف همه شاگردان آن روزگار آقامدیر، از ایشان سپاسگزاری کنم و دستان پرمهرش را ببوسم.

آقای یونسی متولد سال ۱۳۳۱ بوده و در سال ۱۳۸۲ بازنشسته شدند و اکنون در ساری هستند. برایشان آرزوی تندرستی دارم و از همسر گرامیشان برای فرستادن عکس و اطلاعات سپاسگزارم.