مدیران پروازی با مشکلاتی فراوانی روبرو هستند و خواسته یا ناخواسته باعث بروز مشکلات فراوانی نیز برای سایرین می شوند. بروز حوادث جانی و مالی هنگام مسافرت به محل کار، مشکلات خانوادگی برای مدیران و آثار سوءتربیتی برای فرزندان آنها، سردرگمی و بلاتکلیفی ارباب رجوع و کارکنان اداره مربوطه، ماموریت‌های مکرر با هدف مراجعه به محل کار و تحمیل بار مالی به دستگاه مربوطه، استفاده از خودروهای دولتی و استهلاک و تحمیل بار مالی آنها به محل کار، تفویض اختیارات غیرقانونی به زیردستان برای حل و فصل امور در غیاب مدیران، عدم دسترسی بموقع به مدیر در حوادث غیرمترقبه، خستگی ناشی از رفت و آمد رانندگی و تاثیر منفی در روند کیفی و کاری مدیران ازجمله مشکلات پیش‌روی مدیران پروازی است.
همه بر این واقعیت متفق القولند که ؛مدیر باید ۱۰۰ درصد در محدوده کاری اش ساکن باشد و این یک نیاز و شرط الزامی است. بحث پروازی بودن مدیران یکی از معضلات مدیریتی منطقه است. مدیر پروازی، نیروهای تحت امرش و مردم محل خدمتش را کمتر از آن می بیند که خانواده اش را به آن منطقه بیاورد. او حاضر نیست با تمام وجود و همراه با خانواده خود عمق نیاز محل خدمتش و دغدغه های همکارانش و نیاز شهرستان را درک کند. به تعبیر ظریفی نکته سنج؛ پروازی بودن یعنی هم خدا و هم خرما و هم هسته خرما را خواستن! پروازی بودن یعنی دائماً به فکر رفت و آمد بودن! یعنی خلاف خط مشی مدیریت اسلامی و…!
صاحبنظران علم مدیریت؛ پدیده مدیران پروازی را پدیده ای زشت، ناعادلانه، غیرقانونی و فساد آور دانسته و بر ضرورت حذف این پدیده ناعادلانه و زشت تاکید دارند. مدیران پروازی در ذهن مردم القاء کننده مدیریت اشرافی و همچنین بیانگر این است که کار اداری مدیر، اولویت اول او نیست. مدیر پروازی معمولاً خانواده خود را به هر دلیل به محل خدمت خود نمی آورد ، همین امر باعث می شود تا تمام روزهای هفته را در دیار محل خدمت خود نباشد و این یعنی ؛ مسئول مورد نظر، از تمام وقت خود برای خدمت به مردم من بهره نمی برد.
این قصه سری دراز دارد…
نقل از بشار نیوز
