شانه‌های باداب سورت زیر بی تدبیری مسئولان له شد + عکس

چشمه های باداب سورت واقع در استان مازندران (شهرستان ساری، بخش چهاردانگه، دهستان پشتکوه، روستای اِروست) که تحت نظارت سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان مازندران قرار دارد، به عنوان دومین اثر طبیعی ملی ایران در سال ۱۳۸۷ به ثبت رسیده است.

 

این چشمه های رنگین (از کِرم تا زرد، نارنجی، قرمز و آبی)، متعلق به دوران چهارم زمین شناسی بوده، بعد از چشمه پاموکاله ترکیه به عنوان دومین چشمه آب شور جهان ثبت جهانی شده است. اطراف این چشمه ها پوشیده از درختچه‌های زرشک وحشی و ارتفاعات بالاتر پوشیده از جنگل‌های سوزنی برگ، گیاهان بوته ای و درختچه ها است. مشابه چشمه های باداب سورت فقط در چند کشور معدود جهان نظیر ترکیه، آمریکا و نیوزلند وجود دارد که با فضاسازی و برنامه ریزی و نظارت به یکی از توریستی ترین جاذبه های طبیعی این کشورها تبدیل شده اند. ولی در کشور ما این چشمه با تنوع و چندگانی که دارند تبدیل به فضایی برای پیاده روی، هواخوری و آبتنی گردشگران مبدل شده اند. روستاییان هم از سنگ های صخره های این چشمه ها، برای التیام پوست و دردهای مختلف استفاده می کنند.

همین شرایط باعث شده است که از چند سال قبل، این جاذبه منحصر بفرد طبیعی کشور با سرعتی غیر قابل تصور  و غیر قابل کنترل در معرض نابودی قرار گیرد.

 با وجود اینکه در مرداد ۱۳۹۳ عرصه، حریم و ضوابط حفاظتی این چشمه ها مشخص شده و هرگونه دخل و تصرف در محدوده حریم و تخلف از ضوابط حفاظتی، برخورد مجرمانه قضایی دارد، ولی این جاذبه طبیعی در شرایط کنونی، فاقد هر نوع فضاسازی و نظارت لازم است، در حالیکه  روزانه پذیرای هزاران گردشگر می باشد. گردشگرانی که این میراث طبیعی را به عنوان محوطه ای برای پیاده روی (که عامل بسیار مهمی برای تخریب آن است) و یا آبتنی (به جای استفاده از سایر امکانات مناسب آب گرم کشور نظیر سرعین، محلات، گنو و …) و نه مظهر میراث طبیعی این مرز و بوم و جاذبه ای منحصر بفرد می بینند. نبود تسهیلات و فضاسازی، عدم نظارت و مدیریت، فقدان آموزش لازم به محلی ها و گردشگران از مهمترین عوامل نابودی این آثار طبیعی چندین میلیون ساله است که برای آن جانشینی در کشورمان وجود ندارد (عکس های موجود گوای این امر است).

در حال حاضر تنها خدمات و درآمدزایی از این جاذبه منحصر بفرد؛ دریافت کرایه حمل و نقل مسافران توسط وانت! و تراکتور! (به علت جاده سخت و ناهموار خاکی مسیر) به مسافت ۲ کیلومتر تا کنار چشمه ها و دکه ای برای ارائه نوشیدنی، توالت صحرایی، خدمات پارکینگ در کوهپایه است؛ که این نوع خدمات توسط افراد بومی ارائه می شود.  

بیاییم حداقل یکسال ورود گردشگران را به این منطقه متوقف کنیم تا فضاسازی لازم انجام پذیرد، تا بتوان این میراث طبیعی برای نسل های آتی این مرز و بوم خفظ کرد. درآمد حاصله از ورود گردشگران و دیدار از این فضا و جاذبه گردشگری مدیریت شده به مراتب چندین برابر درآمد فعلی برای محلی ها و کشور خواهد بود. نگذاریم این چشمه ها به سرنوشت دریاچه ارومیه دچار شوند که دیگر راه حل احیای آن به آسانی امکان پذیر و میسر نباشد.