داستان غریق نجاتی که دریا فرزندش را گرفت…

حشمت‌الله شکری متولد ۱۰ بهمن ۱۳۳۷ در شهرستان محمودآباد، مربی شنا و غواص درجه ۲ استان مازندران است که بیش از ۴۲ سال سابقه نجات غریق و غواصی دارد؛ او از پیشکسوت غواصی مازندران و یکی از اعضای این‌ کمیته است.

شکری به خبرنگار ایسنا گفته، اولین فردی را که نجات داده یک آمریکایی بوده است در سال ۱۳۵۶ ؛ علاقه شدیدی به این حرفه دارد و تا اکنون بیش از ۷۰۰ نفر را از دریا نجات داده که آن را افتخار می‌داند.

شنا را در ۱۴ سالگی و در رودخانه کنار منزل اش یاد گرفته و معتقد است، این شغل مقدس است.

خاطرات بیشماری از دریا دارد؛ سکوت می‌کند، گویا بغضی سنگین راه گلویش را می بندد، به دریا خیره می شود، نگاهش پر از حرف‌ها و رازهای مگوست، ثانیه‌هایی بدن کلام می ایستد، و خیره به دریا و افق‌های دور…

او می خواهد گریه کند اما خودش را کنترل کرده و درباره خاطره ای تلخ توضیح می‌دهد: “خیلی سخت است که خودت ناجی غریق باشی اما فرزندت در دریا غرق شود، پسرم ۲۴ سال بیشتر نداشت، او نیز همانند من ناجی غریق بود؛ قهرمان مسابقات شنای نجات غریق کشور با بیش از ۱۵ مدال طلا.”

“او در زمستان برای صیادی همراه قایق به میان دریا رفته بود که متوجه شد قایقش سوراخ شده و در حال غرق شدن است اما فاصله او تا ساحل بسیار بسیار طولانی بود و با وجود شنای فراوان به سمت ساحل، به علت سرد بودن بیش از حد آب دریا دچار ایست قلبی در هنگام شنا شد.”

چقدر باید مصیبت این حادثه برای این پیشکسوت نجات غریق سنگین باشد، اما شکری می‌گوید این شغل را قبول کرده و تا آخرین نفس و توان، پای این شغل می‌ماند.

  شکری اما در عین حال از خانواده‌ای یاد می کند که ۲ سال پیش با گل و شیرینی به دیدن اش آمده و از  او تشکر کردند؛ آن ها می‌گفتند که ۱۰ سال قبل فرزندشان را شکری نجات داده‌ است.

یکبار هم جان دو دختر از یک خانواده را نجات داده که در آستانه مسافرت به شهر خودشان بودند و یا  بهواژگونی قایق ۹ نفره ای اشاره می کند که خودش یکی از سرنشینان آن بوده و توانستم تمامی افراد آن را به تنهایی نجات دهد، او معتقد است نجات سرنشینان این قایق به مانند معجزه بوده است.

او افتخار دیگر خود را تربیت شاگردانی می‌داند که قهرمان مسابقات شنای نجات غریق کشور شده‌اند، شاگردانی چون جواد سعادتی، رامین شیخایی و تقی ربیع نیا که تحت تعلیم این استاد شنا و نجات غریق نام خود را بلندآوازه کردند.

وی در ادامه تاکید می‌کند که هر ناجی و شناگری بدرد نجات غریق نمی‌خورد و او در انتخاب ناجیان غریق بسیار سختگیر است، او معتقد است کسی باید ناجی غریق شود که به این شغل تعلق خاطر داشته باشد.

 شکری درباره مشقت‌ها و چالش‌های شغلی اش می گوید و او که انگار درد و دلش تازه شده است با لحنی حق به جانب و صریح می‌گوید: “مشکل حقوق و دستمزد عمده ترین چالش ماست که سالیان سال با آن مواجهیم.”

“اینکه هلال احمر ما را تحت پوشش خود گرفته اما با گذشت سه ماه از آغاز فعالیت هئیت‌های نجات غریق استان در سال جاری تنها یک میلیون تومان علی‌الحساب برای ناجیان غریق واریز شده است. اگر اوضاع به همین منوال ادامه پیدا کند بسیاری از همکاران ترک شغل کرده و این امکان وجود دارد که در شهریور با کمبود نیرو مواجه شوند و غریق استان افزایش یابد.”

شکری در ادامه تاکید می‌کند: “کمبود تجهیزات و خدمات هلال احمر، فقدان آمبولانس در ۳۳ کیلومتر ساحل شهرستان محمودآباد، کمبود چتر و سایبان برای اسقرار ناجیان و نبود پوشش بیمه‌ای برای شاغلان در صورت بروز حادثه مشکلاتی است که هیئت‌های نجات غریق هر سال با آن دست به گریبانند.”

وی معتقد است اگر نجات غریق به صورت پیمانکاری واگذار گردد شرایط بهتر خواهد شد.

او یک روز کاری خود را اینگونه شرح می‌دهد: شیفت کاری ناجیان غریق در دو نوبت صبح از ساعت ۸ تا ۱۴ و بعدازظهر از ساعت ۱۴ تا ۲۰ است، اما از ساعت ۶ صبح در کنار دریا حاضرم، علاوه بر این در ساعات خارج از محدوده کاری ناجیان، یعنی شب هنگام نیز به صورت ناجی غریق نگهبان مشغول گشت زنی سواحل و رصد خانواده ها و افرادی هستم که در کنار ساحل چادر زده یا قصد ورود به دریا را دارند که مانع آنان برای شنا می‌شوم.

او تاکید کرده و هشدار می‌دهد: شنا در نقاط کور، کنار سنگچین‌ها، همراه داشتن وسایل بادی نامناسب، عدم آگاهی و اطلاع از پرچم‌های رنگی دریا در زمان‌های معین و عدم‌ توجه به تذکرات ناجیان می‌تواند به قیمت جان افراد تمام شده و خاطرات شیرین آنان را به تلخ‌ترین آن بدل کند.

حشمت‌الله شکری متولد ۱۰ بهمن ۱۳۳۷ در شهرستان محمودآباد، مربی شنا و غواص درجه ۲ استان مازندران است که بیش از ۴۲ سال سابقه نجات غریق و غواصی دارد؛ او از پیشکسوت غواصی مازندران و یکی از اعضای این‌ کمیته است.

شکری به خبرنگار ایسنا گفته، اولین فردی را که نجات داده یک آمریکایی بوده است در سال ۱۳۵۶ ؛ علاقه شدیدی به این حرفه دارد و تا اکنون بیش از ۷۰۰ نفر را از دریا نجات داده که آن را افتخار می‌داند.

شنا را در ۱۴ سالگی و در رودخانه کنار منزل اش یاد گرفته و معتقد است، این شغل مقدس است.

خاطرات بیشماری از دریا دارد؛ سکوت می‌کند، گویا بغضی سنگین راه گلویش را می بندد، به دریا خیره می شود، نگاهش پر از حرف‌ها و رازهای مگوست، ثانیه‌هایی بدن کلام می ایستد، و خیره به دریا و افق‌های دور…

او می خواهد گریه کند اما خودش را کنترل کرده و درباره خاطره ای تلخ توضیح می‌دهد: “خیلی سخت است که خودت ناجی غریق باشی اما فرزندت در دریا غرق شود، پسرم ۲۴ سال بیشتر نداشت، او نیز همانند من ناجی غریق بود؛ قهرمان مسابقات شنای نجات غریق کشور با بیش از ۱۵ مدال طلا.”

“او در زمستان برای صیادی همراه قایق به میان دریا رفته بود که متوجه شد قایقش سوراخ شده و در حال غرق شدن است اما فاصله او تا ساحل بسیار بسیار طولانی بود و با وجود شنای فراوان به سمت ساحل، به علت سرد بودن بیش از حد آب دریا دچار ایست قلبی در هنگام شنا شد.”

چقدر باید مصیبت این حادثه برای این پیشکسوت نجات غریق سنگین باشد، اما شکری می‌گوید این شغل را قبول کرده و تا آخرین نفس و توان، پای این شغل می‌ماند.

  شکری اما در عین حال از خانواده‌ای یاد می کند که ۲ سال پیش با گل و شیرینی به دیدن اش آمده و از  او تشکر کردند؛ آن ها می‌گفتند که ۱۰ سال قبل فرزندشان را شکری نجات داده‌ است.

یکبار هم جان دو دختر از یک خانواده را نجات داده که در آستانه مسافرت به شهر خودشان بودند و یا  بهواژگونی قایق ۹ نفره ای اشاره می کند که خودش یکی از سرنشینان آن بوده و توانستم تمامی افراد آن را به تنهایی نجات دهد، او معتقد است نجات سرنشینان این قایق به مانند معجزه بوده است.

او افتخار دیگر خود را تربیت شاگردانی می‌داند که قهرمان مسابقات شنای نجات غریق کشور شده‌اند، شاگردانی چون جواد سعادتی، رامین شیخایی و تقی ربیع نیا که تحت تعلیم این استاد شنا و نجات غریق نام خود را بلندآوازه کردند.

وی در ادامه تاکید می‌کند که هر ناجی و شناگری بدرد نجات غریق نمی‌خورد و او در انتخاب ناجیان غریق بسیار سختگیر است، او معتقد است کسی باید ناجی غریق شود که به این شغل تعلق خاطر داشته باشد.

 شکری درباره مشقت‌ها و چالش‌های شغلی اش می گوید و او که انگار درد و دلش تازه شده است با لحنی حق به جانب و صریح می‌گوید: “مشکل حقوق و دستمزد عمده ترین چالش ماست که سالیان سال با آن مواجهیم.”

“اینکه هلال احمر ما را تحت پوشش خود گرفته اما با گذشت سه ماه از آغاز فعالیت هئیت‌های نجات غریق استان در سال جاری تنها یک میلیون تومان علی‌الحساب برای ناجیان غریق واریز شده است. اگر اوضاع به همین منوال ادامه پیدا کند بسیاری از همکاران ترک شغل کرده و این امکان وجود دارد که در شهریور با کمبود نیرو مواجه شوند و غریق استان افزایش یابد.”

شکری در ادامه تاکید می‌کند: “کمبود تجهیزات و خدمات هلال احمر، فقدان آمبولانس در ۳۳ کیلومتر ساحل شهرستان محمودآباد، کمبود چتر و سایبان برای اسقرار ناجیان و نبود پوشش بیمه‌ای برای شاغلان در صورت بروز حادثه مشکلاتی است که هیئت‌های نجات غریق هر سال با آن دست به گریبانند.”

وی معتقد است اگر نجات غریق به صورت پیمانکاری واگذار گردد شرایط بهتر خواهد شد.

او یک روز کاری خود را اینگونه شرح می‌دهد: شیفت کاری ناجیان غریق در دو نوبت صبح از ساعت ۸ تا ۱۴ و بعدازظهر از ساعت ۱۴ تا ۲۰ است، اما از ساعت ۶ صبح در کنار دریا حاضرم، علاوه بر این در ساعات خارج از محدوده کاری ناجیان، یعنی شب هنگام نیز به صورت ناجی غریق نگهبان مشغول گشت زنی سواحل و رصد خانواده ها و افرادی هستم که در کنار ساحل چادر زده یا قصد ورود به دریا را دارند که مانع آنان برای شنا می‌شوم.

او تاکید کرده و هشدار می‌دهد: شنا در نقاط کور، کنار سنگچین‌ها، همراه داشتن وسایل بادی نامناسب، عدم آگاهی و اطلاع از پرچم‌های رنگی دریا در زمان‌های معین و عدم‌ توجه به تذکرات ناجیان می‌تواند به قیمت جان افراد تمام شده و خاطرات شیرین آنان را به تلخ‌ترین آن بدل کند.