جریمه مسؤلان با چه کسی است؟

سلام بر دوست عزیزم جناب سعیدی کیاسری
یادداشت کوتاه شما را خواندم و از تذکر شما ممنونم.
آنچه شاید در مورد اتفاقات اخیر به مطالب شما اضافه کرد اینست که حال با وضعیت موجود چطور می شود ادامه داد؟
چند سوال در ذهن مخاطب مطلب شما شکل می گیرد.
اقدامات عاجل چیست؟
راه را به روی مسافرین و اهالی منطقه ببندیم؟
جاده را با اضافه کردن گشت های پلیس یا نصب دوربین های کنترل کنیم؟
رانندگان و مسافرین را نسبت به مخاطرات جاده حساس کرد ه و ذهنیت آنها را نسبت به قبل تغییر دهیم؟
به سراغ کارشناسان و اهل فن رفته و خبرگان کار وارد عمل شده و طرحی نو برای ایمن سازی نقاط حادثه خیز دست و پا کنند؟
یا پیمانکاران و مسئولین که در ساخت و نگهداری جاده کوتاهی می کنند و غالبا در نزد مردم مقصر اصلی جلوه می کنند را را به میز محاکمه بکشانیم؟
بنده صلاحیت پاسخگویی به سوالات مطروحه را ندارم اما به عنوان یک فعال رسانه ای برخودم فرض می دانم نسبت به حساس کردن مسئولین و متولیان امور جاده ای از کوششی دریغ نکنم. و این پرسش ها را از کارشناس خبره ای بپرسم.
همانطور که گفتید تنها در عرض کمتر از یک ماه ۶نفر کشته دادیم. هر کدام از این عزیزان خانواده های داشته آن ها را در داغ از دست دادن عزیزانشان تنها گذاشته ایم. پس کی وکجا باید جلوی این بی مبالاتی گرفته شود ولو مقصر رانندگان، بالاخره باید این موضوع خیلی جدی تر از قبل دنبال شود.

ممنونیم آقای سعیدی کیاسری که حرف دل ما را زدید.چرا یکی پیدا نمی شود یقه نمایندگان مجلس،استاندار،فرماندار،بخشدار و مسئولین راه و شهر سازی مازندران و حتی راهنمایی و رانندگی استان را بگیرد که نسبت به جاده ساری کیاسر اینهمه بی خیال هستند.

جناب سعیدی، خیلی ممنون از شما که دغدغه خودتان و بسیاری از اهالی چهاردانگه را مکتوب و منتشر کردید.

در کم توجهی مسئولین به جاده ساری – کیاسر و در سطح بالاتر در کم توجهی مسئولین به کل امورات منطقه چهاردانگه تردیدی وجود ندارد. ولی من هنوز هم عقیده دارم که مهمترین عامل تصادفات بی احتیاطی رانندگان است.

شما چهار عامل را لیست کردید که عبارتند از:
– “شرایط غیر استاندارد جاده و بی تفاوتی مسؤلان راه و شهرسازی”
– “حضور کمرنگ ماموران گشت پلیس راه کیاسر در طول مسیر”
– “ترکتازی رانندگان ماشین های سنگین”
– “ریزش شیرابه های ناشی از حمل زباله”

ولی از میان این چهار عامل، دو عامل به “خطای انسانی و عدم رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی از سوی رانندگان خودروها” اشاره می کنند.

نیک به یاد دارم در سال گذشته که با یکی از سمندهای خطی از ساری عازم کیاسر بودم، اولین چیزی که توجه مرا به خودش جلب کرد، بی توجهی کامل راننده خطی به قوانین و علائم هشدار دهنده بود. در اکثر موارد، سرعت ایشان پنجاه درصد بیش از سرعت مجازی بود که توسط تابلو نشان داده می شد. تنها در جاهایی سرعت ماشین کمتر از حد مجاز بود که دست انداز و خرابی جاده اجازه سرعت بالا را نمی داد و یا در جاهایی که به قول بعضی ها یک گاری چی (راننده ای که به قوانین احترام می گذارد) در حال رانندگی بود.

سال گذشته هم در پای یکی از خبرهای مربوط به یک تصادف عرض کردم و باز هم تکرار می کنم که اگر جاده ساری – کیاسر بر اساس آخرین استاندارهای جهانی ساخته شود، آمار واژگونی خودروها چند برابر می شود. آن طور که من در خبرها خواندم، در هر سه تصادف اخیری که منجر به فوت شش نفر شد، سرعت و سبقت غیرمجاز عامل تصادفات بود. باید به یاد داشته باشیم که این جاده کوهستانی و پر پیچ و خم با اتوبان تهران – قم تفاوت دارد و قطعاً سبک رانندگی متفاوتی را می طلبد.

همه ما به یاد داریم در سالیان نه چندان دور، همین جاده ساری – کیاسر که فقط از ساری تا پل خرچنگ آسفالت بود و بسیار غیر استانداردتر از امروز بود، تلفات کمتری بر جای می گذاشت.

سلام
عدم توجه برخی از افراد به قوانین و الزامات جامعه در درجه اول به دلیل ذهنیتی است که در جامعه ما وجود دارد و اینکه هر کسی فکر می‌کند اتفاقاتی که می‌شنود هیچ گاه برای او رخ نمی‌دهد و همیشه خودش را از این حوادث جدا می‌داند و از این رو، احساس نیاز نمی‌کند که وسیله نقلیه خودش را بیمه کند.
بخشی از قانون گریزی هم به لجاجت اجتماعی افراد برمی‌گردد به این معنی که، فرد طی یک رفتار ضد اجتماعی به این نتیجه می‌رسد که چرا باید همه قوانینی که اتخاذ شده من رعایت کنم؟ ضمن اینکه این تصور که هیچ کس قانون را رعایت نمی کند پس من چرا رعایت کنم در نهاد برخی نهادینه شده است و در صورتی هم که کسی قانون مدار باشد برچسب وسواسی بودن می‌خورد و مورد تمسخر واقع می‌شود.
یک بخش موضوع هم بر می‌گردد به اینکه عده‌ای فکر می‌کنند این کار زرنگی است. به عنوان مثال، پول بیمه نمی‌دهد و از این بابت احساس زرنگی و افتخار می‌کند که این موضوع بدآموزی برای کل جامعه دارد چراکه، دیگران هم اعتقاد پیدا می‌کنند که وقتی دیگری رعایت نمی‌کند من چرا رعایت کنم؟
همه باید برای جامعه ای آرمانی تلاش کنیم . . .