یادمان شهید سید باقر قادری

شهید سید باقر قادری

نام پدر: سیدعلی اصغر

تاریخ و محل تولد: 1350 – روستای اراء

تاریخ و محل شهادت: 28 فروردين 1367 – فاو ( 9 سال مفقودیت )

علت: اصابت ترکش

محل دفن: روستای اراء ( تاریخ تشییع 19 فروردين 1376 )

وضعیت تأهل: مجرد

زندگینامه

به گزارش چهاردانگه نیوز به نقل از رزمندگان شمال، شهید قادری حسینی فرزند سيد علي اصغر، در روز جمعه 14/3/1350 هجري شمسي در روستاي اراء از توابع کياسر شهرستان ساري ديده به جهان گشود و با تولدش گرمي بهاري زيبا را وارد خانواده اش که از سادات حسيني بودند، نمود.

دوران تحصيلي ابتدايي و راهنمايي را با تلاش و کوششي که داشت، توانست با موفقيت به پايان برساند و وارد مقطع دبيرستان شود.

او به جهت شوق و علاقه اي که به تحصيل علوم ديني و حوزوي داشت، پس از اتمام سال دوم دبيرستان، به حوزه علميه سمنان رفت و دروس مقدماتي را در آنجا آغاز نمود. پس از مدتي به قم هجرت نمود و از اساتيد بزرگوار حوزه علميه قم کسب فيض نمود و تا « اتمام لمعتين » تحصيل نمود اما به جهت احساس مسووليت در حفظ حراست از انقلاب اسلامي به معراج عشق خود هجرت کرد و چند بار به ميادين رزم و نبرد حق عليه باطل اعزام شد که آخرين اعزامش در تاريخ 22/1/1367 شمسي بود. او حضورش را در محفل رزمندگان، فرصتي گرانبها براي خود مي دانست. از طرف ديگر همراهان و دوستانش، در کنار او بودن را براي خود غنيمتي ارزشمند مي دانستند.

شهيد بزرگوار طبع شعر داشت و از سروده هاي او مي توان به عمق عشق و ايمان و خلوصش پي برد. او انساني ساده زيست بود و تعلقات دنيوي در او ديده نمي شد. ديدن او هر فردي را به ياد مردان خدا مي انداخت. در سفر آخر واقعاً سبکبار و سبکبال بود و از اين رو توانست جواز عبور از درهاي عرش را بگيرد و در روز يكشنبه 28/1/1367 ( شش روز بعد از اعزام به جبهه) در فاو با ترکش خمپاره به سوي ملکوت اعلي پرواز کند. اما جسد مطهرش پس از سالها در تاريخ 19/11/1376 تشييع و در زادگاهش به خاک سپرده شد.

فرازهایی از وصيت نامه طلبه شهيد: سيد باقر قادري الحسيني

گمان‌ نكنيد كه‌ ناكام‌ شدم‌، بلكه‌ ‌ به‌ كام‌ خود رسيدم‌ و شهيد شدم‌

«بسم‌ رب‌ الشهداء و الصديقين‌ بسم‌ الله‌ القاصم‌ المنافقين‌»

خدايـا! تو مي‌داني‌ كه‌ سالهاست‌ كه دستهايم‌ به‌ سوي‌ آسمان‌ بلند است‌ و نغمة‌ پرواز را مي‌خوانم‌. تو مي‌داني‌ من‌ دوست‌داشتم‌ شمع‌ باشم‌، بسوزم‌ و بسوزم‌. خدايـا! دردمندم‌، روحم‌ از شدّت‌ درد مي‌سوزد، قلبم‌ مي‌تپد، احساسم‌ شعله‌ مي‌كشد و بندبند وجودم‌ از شدّت‌ درد فريادمي‌زند. تو مرا در بستر مرگ‌ آسايش‌ بخش‌ …! خدايـا! معبودا، محبوبم‌! خسته‌ شده‌ام‌، دل‌ شكسته‌ام‌، ديگر آرزويي‌ ندارم‌. احساس‌ مي‌كنم‌ كه‌ دنيا ديگر جاي‌ من‌ نيست. خدايـا! مي‌خواهم‌ با همه‌ وداع‌ كنم‌ و فقط‌ با خداي‌ خويش‌ تنها باشم‌. خدايـا! مگذار ظالمين‌ بر ما سلطه‌ پيدا كنند. خدايـا! به‌ خون‌ شهيدانت‌ مي‌خواهم‌ كه‌ گناهانم‌ را پاك‌ گردان‌.

*خدايا! به‌ كوه‌ها بگو ديگر غرّش‌ ترسناك‌ را بر من‌ هويدا نسازد

خدايـا! به‌ خورشيد بگو شلعه‌هاي‌ آتش‌زايش‌ را از من‌ دور سازد. خدايا! به‌ كوه‌ها بگو ديگر غرّش‌ ترسناك‌ را بر من‌ هويدا نسازد. به‌ مهتاب‌ بگو در دل‌ ابرها خانه‌ گزيند. خدايـا! به‌ گلها بگو بر من‌ نخندند. خدايا! به‌ غروب‌ خونين‌ و غمگين‌ بگو آوايم‌ را بشنوند و سوزم‌ را به‌ سويت‌ آماده‌ سازند. خدايا: به‌ سويت‌ مي‌آيم‌ با توشه‌اي‌ پر از معاصي‌. خدايـا! خدايا اي‌ ارحم‌ الراحمين‌! تو غفوري‌، تو رحيمي‌، ببخشا گناهم‌ را. من‌ آواز رهايي‌ را، از دنيا، با بالهاي‌ خونين‌ سر مي‌دهم‌. خدايـا! سرود عشق،‌ بسويت‌ مي‌خوانم‌، خدايا! مي‌خواهم‌ سبكبال‌ پرواز كنم‌. خدايا! آوايم‌ را بشنو: «إنا للّه‌ و إنا إليه‌ راجعون‌«

 آه‌، چه‌ شيرين‌ است‌ دل‌ از دنيا شستن‌ و با بخشش‌ گناهان‌ به‌ سويت‌ پرواز كردن‌. بارالها! شهادت‌ در راهت‌ را نصيبم‌ گردان‌. بار خدايا! به‌ من‌ كمك‌ كن‌ تا اوّلاً مورد رضايت‌ و پسند تو گردم و ثانياً والدينم را از من‌ خشنود گردان‌. ثالثاً مردم‌ را از من‌راضي‌ گردان‌.

وصيت‌ با پدر و مادرم‌!

*مادرجان‌! اميدوارم‌ كه‌ در عزايم‌ شاد باشي‌ تا دشمن به لرزه بیفتد

 مادرجان‌! اميدوارم‌ كه‌ در عزايم‌ شاد باشي‌ و گريه‌ نكني‌ كه‌ دشمن‌ شاد مي‌شود. كاري‌ كن‌ كه‌ دشمن‌ به‌ لرزه‌ بيفتد، كاري‌ كن‌ كه ‌دشمن‌، قدرت‌ ياوه‌ گوئي‌ نداشته‌ باشد. مادرجان‌! گرچه‌ از كودكي‌ برايم‌ زحمت‌ كشيديد و شبها را نمي‌خوابيدي‌ تا من‌ بخوابم‌، سير نمي‌شدي‌ كه‌ من‌ سير شوم‌ و حال‌آنكه‌ من‌ ذره‌ّاي‌ از زحمات‌ شما را نتوانسته‌ جبران‌ كنم‌، ولي‌ باز هم‌ مي‌خواهم‌ مرا ببخشي‌ و حلال‌ كني‌.

امّا پدر جان‌! اميدوارم‌ كه‌ حلالم‌ كني‌ و مرا ببخشي‌ و در عزايم‌ نالان‌ مباش‌، پدرجان‌! همچون‌ حسين‌ بن‌ علي‌ (عليه السلام) صبور واستوار و چونان‌ ابوالفضل‌ العباس‌، دلاور و محكم‌ باش‌.

پدر و مادرم‌! در مصيبتها صبر كنيد، كه‌ خدا با صابران‌ است‌ و اميدوارم‌ كه‌ مرا ببخشيد و حلال‌ كنيد، چرا كه‌ رسول‌ خدافرمود: «رضي‌ اللّه‌ في‌ رضاالوالدين‌ و سخطه‌ في‌ سخطها». «خشنودي‌ خداوند در خشنودي‌ پدر و مادر است‌ و خشم‌ خداوند در خشم‌ آنهاست‌».

*برادانم! با درس‌ خواندن‌ و حضور در جبهه‌هاي‌ نبرد نگذاريد اسلحه‌ من‌ سرد گردد

امّا اي‌ برادرانم‌! اميدوارم‌ كه‌ در كارها استوار و شكيبا و در درستان‌ جدّي‌ و كوشا باشيد. برادرانم‌! درس‌هايتان‌ را خوب‌ بخوانيد كه‌ نابودي‌ دشمن‌ اسلام‌ در گرو درس‌ خواندن‌ شماست‌. برادرم‌ سيد صادق! شما و برادران‌ ديگرم‌ بايد راه‌ مرا ادامه‌ دهيد و با درس‌ خواندن‌ و حضور در جبهه‌هاي‌ نبرد نگذاريد اسلحة‌ من‌ سرد گردد. اگر برادر خوبي‌ برايتان‌ نبوده‌ام مرا حلال‌ كنيد‌.

امّا چند تذكّر به‌ عموم‌ مردم‌ و امّت‌ حزب‌ اللّه‌:

*مبادا از امام‌ جدا شويد و كار قوم‌ ثمود بر شما وارد گردد

 درود و سلام‌ خدا بر شما امّت‌ حزب‌ الله‌ و شهيد پرور، شما عزيزاني‌ كه‌ رهبر به‌ شما افتخار مي‌كند، هم‌ مسئوليت‌ جبهه‌ها باشماست‌ و هم‌ از دستاوردهاي‌ انقلاب‌ در پشت‌ جبهه‌ نگهباني‌ مي‌كنيد. امّت‌ حزب‌ الله‌! در كلّيه‌ مراسم‌ شكوهمند انقلاب‌ شركت‌ كنيد، دعاي‌ كميل‌ و توسّل‌ را برگزار كنيد، وحدت‌ داشته‌ و با هم‌تفرّقه‌ نداشته‌ باشيد. اگر كسي‌ قصد ظلم‌ به‌ مردم‌ را دارد، يا از مقام‌ و موقعيت‌ خود سوء استفاده‌ مي‌كند و حقّي‌ از مظلوم‌ را پايمال‌ مي‌نمايد، بامشت‌ به‌ دهانش‌ بكوبيد و او را سرجايش‌ بنشانيد، تا درس‌ عبرتي‌ باشد براي‌ بقيه‌ ظالمين‌ و خائنان‌.

 امّت‌ حزب‌ الله‌! با هم‌ وحدت‌ داشته‌ باشيد، تا منافقان‌ نتوانند شما را فريب‌ دهند. مردم‌ حزب‌ اللّه‌ و با ايمان‌! اجازه قدرت‌ طلبي‌ را به‌ هيچ‌ كس‌ از منافقين‌ ندهيد. مردم‌ حزب‌ اللّه‌! هميشه‌ با امام‌ باشيد و امام‌ را تنها نگذاريد، مبادا از امام‌ جدا شويد و كار قوم‌ ثمود بر شما وارد گردد كه‌ آنگاه‌همه‌ شما بدبخت‌ مي‌گرديد.

پدر و مادرجان‌ و برادرانم‌! با امام‌ باشيد و امام‌ را دعا كنيد. در دعاي‌ كميل‌ و توسّل‌ و نماز جمعه‌ و جماعت‌ شركت‌ كنيد و به‌ بازديد خانواده‌هاي‌ شهداء برويد. قبل‌ از اينكه‌ دفنم‌ كنيد برايم‌ مصيبت‌ حضرت‌ زهرا (سلام‌الله عليها) را بخوانيد و بعد از دفن‌ كردنم‌ مصيبت‌حضرت‌ علي‌ اكبر و قاسم‌ بخوانيد. از مردم‌ طلب‌ عفو و بخشش‌ مي‌كنم‌. اي‌ پدر و مادر و برادران‌ وفاميلان‌ و بستگانم‌ مرا ببخشيد و حلالم‌ كنيد.

اي‌ مادر و پدر! گمان‌ نكنيد كه‌ ناكام‌ شدم‌، بلكه‌ من‌ به‌ كام‌ خود رسيدم‌ و شهيد شدم‌. گمان‌ نكنيد درسم‌ را به‌پايان‌ نرسانده‌ام‌، بلكه‌ من‌ درسم‌ را در جبهه‌ فرا گرفته‌ و در دانشگاه‌ سيد و سالار شهيدان‌ امام‌ حسين‌(عليه‌ السلام‌) اسم‌ نويسي‌كرده‌، اميد است‌ مورد پذيرش‌ و قبول‌ واقع‌ شوم‌.

والسلام‌ عليكم‌ و رحمه‌ الّه‌ و بركاته‌» و من‌ اله‌ التوفيق‌

1365/7/29 – مهران – خط اول

حاج سید علی اصغر قادری؛ پدر روحانی شهید میرباقر قادری:

انتظارم از جوانان این است که پشتیبان ولایت فقیه و ادامه دهنده راه شهیدان باشند

شهید سید باقر قادری با اینکه سن کمی داشت و در حین حال طلبه هم بود چند مرحله به جبهه اعزام شد. در بار دوم که جبهه رفته بود، در مهران مجروح شد و در بیمارستان  اهواز بستری شد که از آنجا به همدان و بعدش در تهران اعزام و بستری شد. حدوداً 7 ماه طول کشید که حالش کمی بهتر شد. شهید علاقۀ زیادی داشت دوباره به جبهه برود. نزدم آمد گفت بابا شما هم بیایید با هم برویم. با هم دیگر به سمت ساری حرکت کردیم، هنگام اعزام سردار گرزین جلوی منو گرفت و از اعزام من مخالفت کرد و گفت که شما بمانید و با توجه به اینکه مسئول پایگاه روستا هستید، در جذب نیرو به ما کمک کنید.

 در هنگام اعزام که همدیگر رو بغل کردیم جهت خداحافظی بر من یقین بود که پسرم شهید خواهد شد، یکبار بیشتر بر گونه هایش بوسه نزدم. در تاریخ 24/1/67 ساعت 4 بعد از ظهر از ساری حرکت کرد و به منطقه هفت تپه و فاو رفت که در آنجا مفقود اثر شد. سید باقر همیشه می گفت من دوست دارم در راه خدا شهید شوم، طوری که جنازه ام پودر شود. ما هم این چند سال که مفقود اثر بود به این فکر بودیم که به آرزوی خودش رسیده است.

9 سال بعد از شهادتش، رفتم به حسینیه عاشقان کربلا ساری. منو بردن کنار شهیدم که هم رزم او شهید شیخ علی شاکری رو شناختم. به من گفتن پسر شهیدت را نگاه کن، من گفتم قبول دارم. چند بار اصرار کردن، من گفتم قبول دارم ولی اونها پسرم رو بهم نشون دادن. واقعاً تعجب کرده بودم، جسم شهیدم شبیه عکس سیاه سفیدی که از شما داشتیم بود، لباس هم تنش بود. واقعاً بعد از 9 سال برام عجیب بود.  ناراحت بودم که مادر شهید نتونست جسم شهیدش را ببیند.

انتظارم از جوانان این است که انقلابی، پشتیبان ولایت فقیه و ادامه دهنده راه شهیدان باشند.