قصهای پر غصه و افسوس از ماجرایی تکراری که چند سالی گریبانگیر چرخه اقتصادی کشور شده و هرسال بیش از پیش بر قربانیان آن افزوده می‌شود؛ داستانی از چرخ‌هایی که اقتصاد کشور را به جلو می‌راندند و اکنون با بی‌مهری، عدم توجه و پشتیبانی دست اندرکاران و مسئولین متولی امر از حرکت وامانده و به گل نشسته‌اند.
این اتفاق این بار در شهرستان تنکابن واقع در غرب مازندران به وقوع پیوسته و منجر به خاموش شدن چراغ کارگاهی شده که کالای تولیدی آن در استان و حتی کشور منحصر بفرد است؛ صنعتگری غیر بومی، مجرب و کاربلد که کالای تولیدی او قابل رقابت با نمونه‌های خارجی است.
فرید سرور متولد ۱۳۴۳ دارای مدرک معادل فوق دیپلم فنی و حرفه‌ای برق خودرو است که تجربه کاری او به این گرایش ختم نشده و در حوزه‌های مکانیک، آهن و فلزات، چوب، تراشکاری و نقشه کشی ید توانایی دارد و در تمام این صنایع یک استادکار حرفه‌ای است.
ساخت انواع کاروان‌های مسافرتی(کمپ تریلر) و اسب کش در اندازه و ابعاد گوناگون با تجهیزات کامل از تولیدات این صنعتکار زنجانی بوده و این در شرایطی است که ایجاد صنایع مولد و نوپا از نیازهای امروزه کشور در حوزه تولید، صنعت و اشتغال محسوب می‌شود.
وی با سابقه‌ای بالغ بر بیست سال اولین کارگاه تولید کننده این محصول در منطقه، استان و کشور بوده که تمام مراحل تولید از نقشه تا ساخت بدست توانای او به مرحله اجرا درآمده است؛ علاوه بر این تولیدات سرور تولید انواع کانکس و خانه‌های پیش ساخته را نیز در کارنامه داشته و با تبحر مثال زدنی این محصولات را تولید کرده است.
این صنعتگر فعالیت خود را از تعمیر خودروهای ارتشی و جنگی آغاز کرد و در برهه‌ای سرپرستی برق منطقه‌ای سومار را در دوران جنگ تحمیلی عهده‌دار بود؛ از همان دوران و با توجه به مقتضیات جنگ و وجود واحدهای سیار عملیاتی(آتلیه سیار) و به سبب گستردگی استفاده از کابین‌های سیار و کاربردهای متنوع آن در بخش خصوصی و دولتی نظیر استفاده به عنوان اتاقک کنترل، درمانگاه، فروشگاه سیار و غیره ایده ساخت کاروان سیار، نوید ظهور صنعتی نوپا و منحصر بفرد را به ذهنش متبادر کرد.
با این اندیشه و با امید به تلاش و پشتکار، “سرور” به همراه دو تن از سرمایه‌گذاران منطقه اقدام به تاسیس شرکت “کاچار” کرد و توانست کمپ تریلرهای ساخته شده خویش را در دوازدهمین دوره نمایشگاه بین المللی محیط زیست که در آذر ماه سال ۹۱ برگزار شد در معرض دید علاقمندان قرار دهد که مورد استقبال بی‌سابقه هم قرار گرفت.
اما با توجه به شرایط اقتصادی حاکم و نیز مشکلات کاری و مالی، این شرکت نتوانست به فعالیت منحصر بفرد خود در قالب شرکت ادامه داده و پروانه بهره‌برداری آن با انقضای تاریخ باطل اعلام شد، در نتیجه “سرور” با کسب مجوز بازرگانی به تنهایی مدیریت کارگاه را بر عهده گرفت.
اکنون کارگاه وی بدلیل مشکلات مالی متعدد، عدم دریافت تسهیلات بانکی مناسب و فقدان حمایت مسئولان شهرستانی و استانی متولی امر صنعت و با وجود داشتن تمام تجهیزات، دستگاه‌ها و ماشین آلات مورد نیاز توانایی خود را از دست داده و این شغل خاص در معرض نابودی قرار گرفته است؛ این در شرایطی است که کارگاه وی در دوران اوج فعالیت خود به شکل مستقیم و غیرمستقیم برای ۲۵ نفر اشتغالزایی ایجاد کرده بود.
*افرادی متخصص در صنعت در راس سازمان صنایع قرار بگیرند
فرید سرور معتقد است: ابتدا باید کار را تعلیم داد سپس اشتغال ایجاد کرد.
وی که خود سال‌ها نزد استادکاران زبردست تلمذ کرده اکنون شاگردان متعددی در صنایع فلز و چوب و بخصوص برق خودرو تربیت و روانه بازار کار کرده و بر این باور است: افرادی باید در راس سازمان صنایع قرار گیرند که کار صنعتی کرده و با دردهای این بخش آشنا باشند.
این صنعتگر با نگاهی ویژه به صنعتکاران آنان را دستگاه ساز و ابزار ساز تلقی کرده و در این رابطه می‌گوید: جامعه امروز صنعتی ما تنها اپراتور پرور بوده و کاربران بدون دانش و اطلاع کافی نسبت به مواد، مصالح و ابزارها تنها نقش یک ربات را ایفا می‌کنند.
این تولید کننده در خصوص گرفتن استاندارد برای محصولات خود، گلایه‌های خویش را این گونه مطرح کرد: متاسفانه قوانین جامع و محکمی در سازمان استاندارد وجود ندارد، حتی برای گرفتن نشان استاندارد برای هر قطعه از کل محصول نظیر چراغ، شیشه، لاستیک و غیره باید به شرکت‌های خصوصی تحت نظارت سازمان استاندارد مراجعه کرد که در نتیجه هزینه دریافت آرم استاندارد بسیار بالا رفته و صنعتکار نوپا نمی‌تواند آن را اجرایی کند.
*سازمان استاندارد باید مشوق تولیدکنندگان باشد
“سرور” با عنوان این مطلب که سازمان استاندارد باید مشوق تولیدکنندگان بوده و با برگزاری کلاس‌های توجیهی و آموزشی آنان را برای دریافت نشان استاندارد ترغیب کند گفت: امروز بسیاری از تخلفات در زمینه تولیدات و کسب نشان استاندارد سبب کاهش اعتبار این سازمان شده است که لزوم توجه بیشتر مسئولین و مدیران ارشد دولتی را در این زمینه طلب می‌کند.
این صنعتکار مجرب با ذکر این مثال که فعالیت وی با صنایع دیگری نظیر رنگ، آلومنیوم، چوب، آهن و غیره در ارتباط بود گفت: تعطیلی روز به روز و پی در پی کارخانجات و کارگاه‌های مرتبط با هم به مثابه پاره شدن حلقه‌‌های زنجیری است که با در کنار هم قرار گرفتن و هم‌پوشانی یکدیگر زنجیره بزرگ اقتصاد مملکت را چرخانده و مانع از ایستایی و توقف سیکل تولید خواهند شد.
وی در خصوص ساخت کانکس و خانه‌های پیش ساخته افزود: کانکسها به دو صورت انبوه سازی با کیفیت پائین و دست ساز با استاندارد و مرغوبیت بالا ساخته می‌شود؛ کانکس‌های ساخته شده در کارگاه ما بدلیل استفاده از مواد با کیفیت و ظرافت کار دست، بسیار مورد استقبال قرار گرفت و اکنون نیز تقاضا برای ساخت آن به کارگاه ارجاع می‌شود اما بدلیل مشکلات مالی قادر به تهیه مواد اولیه آن نیستیم.
“سرور” مشکلات بیمه ای را از موانع جذب کارگر و پرسنل دانست و اظهار داشت: در کارگاه های صنعتی کارگران به کسب تجربه و یادگیری حرفه نیاز دارند، لذا با این شرایط نمی‌توان برای کارآموزان حقوق متناسب با پرداختی اداره کار قائل شد.
این صنعتگر افزود: این دلایل لزوم پرداخت‌های غیرمتعارف را بوجود می‌آورد اما کارشناسان اداره کار این فاکتورها را در نظر نگرفته و درخواست همکاری با توجه به قوانین مصوب را دارند؛ به همین دلیل شاگردان در صنعت ماندگار نشده و هرگز به استادکار بدل نمی‌شوند.
وی با بیان این نکته که اگر به این فعالیت بها داده شود ما قادر خواهیم بود با گسترش حوزه کاری خود اشتغال پایدار در منطقه ایجاد کنیم، تصریح کرد: متاسفانه کمیسیون‌ها و کارگروه‌های متنوعی که برای رفع موانع تولید و کمک به کارگاه‌های این چنینی بنا شده، صرفا چیزی جز کاغذ بازی و تشریفات اداری نبوده و بویژه در غرب مازندران کاربرد عملی نداشته است.
*تخصص، ابزار، مکان و سرمایه از فاکتورهای اشتغالزایی و داشتن شغل است
“سرور” با اشاره به این‌که تخصص، ابزار، مکان و سرمایه از فاکتورهای اشتغالزایی و داشتن شغل است، خاطرنشان کرد: متاسفانه از دید متولیان امر داشتن پروانه بهره‌برداری و جواز کسب ملاک و معیار اشتغال محسوب شده و مسئولین تنها بروکراسی و حاکمیت مفرط اداری را مدنظر قرار می‌دهند.
این استادکار و صنعتگر در پایان ارزش اموال سرمایه‌ای کارگاه خود را بالغ بر یک میلیارد تومان برآورد کرده و اظهار داشت: تنها با تسهیلاتی معادل ۱۰۰ میلیون تومان چراغ این کارگاه دوباره روشن شده و شاغلان آن مجدد به بازار کار باز خواهند گشت.
حال با تمامی آنچه گفته شد و با توجه به نقش محوری اقتصاد مقاومتی در سال‌های اخیر این سوال مطرح می‌شود که سرانجام وعده حمایت از صنایع و رسیدگی به وضعیت نابسامان تولید در تمامی حوزه‌ها در کشور عملیاتی خواهد شد؟ یا کما فی السابق صاحبان صنایع و تولیدکنندگان کشور باید تاوان و غرامت بی‌تعهدی و ناکارآمدی مسئولان و مدیران مربوط را بدهند؟
گفت و گو از: نوید ساداتی خبرنگار ایسنا مازندران
قصهای پر غصه و افسوس از ماجرایی تکراری که چند سالی گریبانگیر چرخه اقتصادی کشور شده و هرسال بیش از پیش بر قربانیان آن افزوده می‌شود؛ داستانی از چرخ‌هایی که اقتصاد کشور را به جلو می‌راندند و اکنون با بی‌مهری، عدم توجه و پشتیبانی دست اندرکاران و مسئولین متولی امر از حرکت وامانده و به گل نشسته‌اند.
این اتفاق این بار در شهرستان تنکابن واقع در غرب مازندران به وقوع پیوسته و منجر به خاموش شدن چراغ کارگاهی شده که کالای تولیدی آن در استان و حتی کشور منحصر بفرد است؛ صنعتگری غیر بومی، مجرب و کاربلد که کالای تولیدی او قابل رقابت با نمونه‌های خارجی است.
فرید سرور متولد ۱۳۴۳ دارای مدرک معادل فوق دیپلم فنی و حرفه‌ای برق خودرو است که تجربه کاری او به این گرایش ختم نشده و در حوزه‌های مکانیک، آهن و فلزات، چوب، تراشکاری و نقشه کشی ید توانایی دارد و در تمام این صنایع یک استادکار حرفه‌ای است.
ساخت انواع کاروان‌های مسافرتی(کمپ تریلر) و اسب کش در اندازه و ابعاد گوناگون با تجهیزات کامل از تولیدات این صنعتکار زنجانی بوده و این در شرایطی است که ایجاد صنایع مولد و نوپا از نیازهای امروزه کشور در حوزه تولید، صنعت و اشتغال محسوب می‌شود.
وی با سابقه‌ای بالغ بر بیست سال اولین کارگاه تولید کننده این محصول در منطقه، استان و کشور بوده که تمام مراحل تولید از نقشه تا ساخت بدست توانای او به مرحله اجرا درآمده است؛ علاوه بر این تولیدات سرور تولید انواع کانکس و خانه‌های پیش ساخته را نیز در کارنامه داشته و با تبحر مثال زدنی این محصولات را تولید کرده است.
این صنعتگر فعالیت خود را از تعمیر خودروهای ارتشی و جنگی آغاز کرد و در برهه‌ای سرپرستی برق منطقه‌ای سومار را در دوران جنگ تحمیلی عهده‌دار بود؛ از همان دوران و با توجه به مقتضیات جنگ و وجود واحدهای سیار عملیاتی(آتلیه سیار) و به سبب گستردگی استفاده از کابین‌های سیار و کاربردهای متنوع آن در بخش خصوصی و دولتی نظیر استفاده به عنوان اتاقک کنترل، درمانگاه، فروشگاه سیار و غیره ایده ساخت کاروان سیار، نوید ظهور صنعتی نوپا و منحصر بفرد را به ذهنش متبادر کرد.
با این اندیشه و با امید به تلاش و پشتکار، “سرور” به همراه دو تن از سرمایه‌گذاران منطقه اقدام به تاسیس شرکت “کاچار” کرد و توانست کمپ تریلرهای ساخته شده خویش را در دوازدهمین دوره نمایشگاه بین المللی محیط زیست که در آذر ماه سال ۹۱ برگزار شد در معرض دید علاقمندان قرار دهد که مورد استقبال بی‌سابقه هم قرار گرفت.
اما با توجه به شرایط اقتصادی حاکم و نیز مشکلات کاری و مالی، این شرکت نتوانست به فعالیت منحصر بفرد خود در قالب شرکت ادامه داده و پروانه بهره‌برداری آن با انقضای تاریخ باطل اعلام شد، در نتیجه “سرور” با کسب مجوز بازرگانی به تنهایی مدیریت کارگاه را بر عهده گرفت.
اکنون کارگاه وی بدلیل مشکلات مالی متعدد، عدم دریافت تسهیلات بانکی مناسب و فقدان حمایت مسئولان شهرستانی و استانی متولی امر صنعت و با وجود داشتن تمام تجهیزات، دستگاه‌ها و ماشین آلات مورد نیاز توانایی خود را از دست داده و این شغل خاص در معرض نابودی قرار گرفته است؛ این در شرایطی است که کارگاه وی در دوران اوج فعالیت خود به شکل مستقیم و غیرمستقیم برای ۲۵ نفر اشتغالزایی ایجاد کرده بود.
*افرادی متخصص در صنعت در راس سازمان صنایع قرار بگیرند
فرید سرور معتقد است: ابتدا باید کار را تعلیم داد سپس اشتغال ایجاد کرد.
وی که خود سال‌ها نزد استادکاران زبردست تلمذ کرده اکنون شاگردان متعددی در صنایع فلز و چوب و بخصوص برق خودرو تربیت و روانه بازار کار کرده و بر این باور است: افرادی باید در راس سازمان صنایع قرار گیرند که کار صنعتی کرده و با دردهای این بخش آشنا باشند.
این صنعتگر با نگاهی ویژه به صنعتکاران آنان را دستگاه ساز و ابزار ساز تلقی کرده و در این رابطه می‌گوید: جامعه امروز صنعتی ما تنها اپراتور پرور بوده و کاربران بدون دانش و اطلاع کافی نسبت به مواد، مصالح و ابزارها تنها نقش یک ربات را ایفا می‌کنند.
این تولید کننده در خصوص گرفتن استاندارد برای محصولات خود، گلایه‌های خویش را این گونه مطرح کرد: متاسفانه قوانین جامع و محکمی در سازمان استاندارد وجود ندارد، حتی برای گرفتن نشان استاندارد برای هر قطعه از کل محصول نظیر چراغ، شیشه، لاستیک و غیره باید به شرکت‌های خصوصی تحت نظارت سازمان استاندارد مراجعه کرد که در نتیجه هزینه دریافت آرم استاندارد بسیار بالا رفته و صنعتکار نوپا نمی‌تواند آن را اجرایی کند.
*سازمان استاندارد باید مشوق تولیدکنندگان باشد
“سرور” با عنوان این مطلب که سازمان استاندارد باید مشوق تولیدکنندگان بوده و با برگزاری کلاس‌های توجیهی و آموزشی آنان را برای دریافت نشان استاندارد ترغیب کند گفت: امروز بسیاری از تخلفات در زمینه تولیدات و کسب نشان استاندارد سبب کاهش اعتبار این سازمان شده است که لزوم توجه بیشتر مسئولین و مدیران ارشد دولتی را در این زمینه طلب می‌کند.
این صنعتکار مجرب با ذکر این مثال که فعالیت وی با صنایع دیگری نظیر رنگ، آلومنیوم، چوب، آهن و غیره در ارتباط بود گفت: تعطیلی روز به روز و پی در پی کارخانجات و کارگاه‌های مرتبط با هم به مثابه پاره شدن حلقه‌‌های زنجیری است که با در کنار هم قرار گرفتن و هم‌پوشانی یکدیگر زنجیره بزرگ اقتصاد مملکت را چرخانده و مانع از ایستایی و توقف سیکل تولید خواهند شد.
وی در خصوص ساخت کانکس و خانه‌های پیش ساخته افزود: کانکسها به دو صورت انبوه سازی با کیفیت پائین و دست ساز با استاندارد و مرغوبیت بالا ساخته می‌شود؛ کانکس‌های ساخته شده در کارگاه ما بدلیل استفاده از مواد با کیفیت و ظرافت کار دست، بسیار مورد استقبال قرار گرفت و اکنون نیز تقاضا برای ساخت آن به کارگاه ارجاع می‌شود اما بدلیل مشکلات مالی قادر به تهیه مواد اولیه آن نیستیم.
“سرور” مشکلات بیمه ای را از موانع جذب کارگر و پرسنل دانست و اظهار داشت: در کارگاه های صنعتی کارگران به کسب تجربه و یادگیری حرفه نیاز دارند، لذا با این شرایط نمی‌توان برای کارآموزان حقوق متناسب با پرداختی اداره کار قائل شد.
این صنعتگر افزود: این دلایل لزوم پرداخت‌های غیرمتعارف را بوجود می‌آورد اما کارشناسان اداره کار این فاکتورها را در نظر نگرفته و درخواست همکاری با توجه به قوانین مصوب را دارند؛ به همین دلیل شاگردان در صنعت ماندگار نشده و هرگز به استادکار بدل نمی‌شوند.
وی با بیان این نکته که اگر به این فعالیت بها داده شود ما قادر خواهیم بود با گسترش حوزه کاری خود اشتغال پایدار در منطقه ایجاد کنیم، تصریح کرد: متاسفانه کمیسیون‌ها و کارگروه‌های متنوعی که برای رفع موانع تولید و کمک به کارگاه‌های این چنینی بنا شده، صرفا چیزی جز کاغذ بازی و تشریفات اداری نبوده و بویژه در غرب مازندران کاربرد عملی نداشته است.
*تخصص، ابزار، مکان و سرمایه از فاکتورهای اشتغالزایی و داشتن شغل است
“سرور” با اشاره به این‌که تخصص، ابزار، مکان و سرمایه از فاکتورهای اشتغالزایی و داشتن شغل است، خاطرنشان کرد: متاسفانه از دید متولیان امر داشتن پروانه بهره‌برداری و جواز کسب ملاک و معیار اشتغال محسوب شده و مسئولین تنها بروکراسی و حاکمیت مفرط اداری را مدنظر قرار می‌دهند.
این استادکار و صنعتگر در پایان ارزش اموال سرمایه‌ای کارگاه خود را بالغ بر یک میلیارد تومان برآورد کرده و اظهار داشت: تنها با تسهیلاتی معادل ۱۰۰ میلیون تومان چراغ این کارگاه دوباره روشن شده و شاغلان آن مجدد به بازار کار باز خواهند گشت.
حال با تمامی آنچه گفته شد و با توجه به نقش محوری اقتصاد مقاومتی در سال‌های اخیر این سوال مطرح می‌شود که سرانجام وعده حمایت از صنایع و رسیدگی به وضعیت نابسامان تولید در تمامی حوزه‌ها در کشور عملیاتی خواهد شد؟ یا کما فی السابق صاحبان صنایع و تولیدکنندگان کشور باید تاوان و غرامت بی‌تعهدی و ناکارآمدی مسئولان و مدیران مربوط را بدهند؟
گفت و گو از: نوید ساداتی خبرنگار ایسنا مازندران
