دانشکده فنی امام محمد باقر (ع) ساری در سال ۱۳۶۲ فعالیت آموزشی اش را به عنوان آموزشکده فنی امام محمد باقر(ع) ساری شروع کرد. آموزشکده امام محمد باقر در سال ۱۳۹۰ از وزارت آموزش و پرورش منتزع و به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ملحق شد. این آموزشکده در سال ۱۳۹۵ به دانشکده فنی امام محمد باقر(ع) ساری ارتقاء پیدا کرد.
دانشکده فنی امام محمد باقر ساری در زمینی به وسعت ۵/۵ هکتار بنا شده است و از زیر ساخت های خیلی خوبی برخوردار می‌باشد و با توجه به امکانات موجود، فرصت مناسبی برای پیشرفت و تعالی را داشت و می توانست به دانشکده فنی مهندسی مستقل ارتقاء پیدا نماید.
خیلی از دانشگاه های فعال کشور در ۴۰ سال پیش عملا هنوز حتی به عنوان دانشکده فعالیت شان را آغاز نکرده بودند اما امروز تبدیل به دانشگاهی بزرگ در کشور تبدیل شده اند.
اما در ساری همه چیز متفاوت است. این شهر نباید از رشد علمی برخوردار باشد.چرا؟ در صورتی که در دیگر مراکز استان کشور دانشگاه جامع و تخصصی دایر می‌باشد، ساری تنها مرکز استانی است که فاقد دانشگاه جامع می‌باشد.
دانش آموزان این شهر در گروه های علوم پایه، علوم انسانی، فنی و مهندسی، هنر و زبان خارجه شانس تحصیل در شهرشنان را ندارند.دانشکده‌ای که می توانست با پیشرفت و توسعه خودش به دانشگاهی مستقل صنعتی ارتقاء پیدا نماید همچنان در حد یک دانشکده فنی و حرفه‌ای با رشته های محدود کاردانی و کارشناسی ناپیوسته باقی ماند.
به اذعان دکتر حیاتی رئیس وقت دانشکده امام محمد باقر، امکانات دانشکده همان امکانات چهل سال قبل است و حتی برای بهسازی آن اقدام جدی صورت نگرفته است.
این دانشکده می توانست در سال ۱۳۸۵ با ادغام در دانشگاه کشاورزی، به دانشکده فنی و مهندسی ارتقاء پیدا نماید و پیدایش دانشگاه جامع ساری را رقم بزند.اما متاسفانه عده‌ای که سود کوتاه مدت خود را بر منافع مردم ترجیح می‌دهند، هیچ تلاشی برای ارتقاء جایگاه علمی مرکز استان مازندران نکردند.
واقعا در این سکون و عقب ماندگی علمی مرکز استان چه کسانی مقصرند؟ نمایندگان، فرمانداران یا اساتید دانشگاه؟!
