در گذشته که امکانات ارتباطی از جمله رادیو و تلویزیون نبود و مردم مازندران با تیراندازی یا گفتن اذان آغاز سال نو را به همدیگر خبر می دادند. برای لحظه تحویل سال در قدیم سنت خاصی داشتند و با چیدن سفره هفت سین همه اعضای خانواده با لباس تمیز و مرتب منتظر لحظه تحویل سال می شدند اما یک نفر با در دست داشتن قرآن ، آب و سبزه به بیرون اتاق می رفت و پس از لحظه تحویل سال اولین نفری بود که در سال جدید وارد خانه می شد به این فرد شگین یا مادرامه می گفتند.
در روستاهای چهاردانگه برای مادرامه ارزش و اعتبار خاصی قائل بودند و هر فردی لیاقت مادرامه شدن را نداشت اول از همه باید شخص مورد احترام اعضای خانواده بود شخصی که بیشترین توجه و بخت خوب را داشت و معمولا از اعضای خانواده انتخاب می شد قدیم ترها برای تایید فرد مورد نظر ، بزرگ خانواده نزد ملای محل رفته و تقاضای استخاره می کرد و او نیز با قرآن یا تسبیح استخاره کرده و فردی به عنوان مادرامه پذیرفته می شد.
بدی و خوبی اتفاقات طی آن سال معمولا به مادرامه نسبت داده می شد و اگر فرد خوش یمن و خوش قدم بود سالهای بعد هم شانس مادرامه شدن داشت و اما گاهی پیش می آمد ه یک نفر خوش قدم مادرامه چند خانه و خانواده فامیل و همسایه بود امروزه دیگر نقش مادرامه کم رنگتر شده و برخی بچه های کوچک چند ساله را مادرامه قرار می دهند و یا حتی استخاره ای در کار نیست و زیاد جدی نمی گیرند و دیگر آن سنت های قدیمی کم رنگ شده است.
پس از این که سال نو شد کسی که به عنوان مادرمه انتخاب شده با مجمعی که در آن قرآن، آیینه، آب، سبزه و شاخه‌های سبز جوان قرار دارد وارد خانه می‌شود و اتاق‌ها را آب می‌پاشد قرآن را کنار سفره هفت سین می‌گذارد و شاخه‌های سبز ( درخت آلوچه ) را به این نیت که سال سرسبز و خوش و خرمی برای خانواده است، جلوی در اتاق آویزان یا روی طاقچه اتاق می‌گذارد.
مادر خانه در این روز، غذای عید، سبزی پلو با مرغ یا گوشت تهیه می کند و علاوه بر آن غذایی به عنوان خیرات برای اموات می‌پزند و میان مردم پخش می‌کنند.در غروب شب اول سال به این اعتقاد که چراغ خانه آنها همیشه روشن و نورانی باشد، به سر در خانه‌ها شمع یا شعله آتش آویزان می کنند.
سنت های نوروز مازندران – عکاس: استاد احمد طاهر پور
نویسنده : سید روح الله شجاعی کیاسری
این مطلب بازنشر بوده و در تاریخ ۲۴ اسفند ۱۳۹۳ در پایگاه خبری چهاردانگه منتشر شده بود.
