این آرامگاه باشکوه در بیست و هشت کیلومترى جنوب خاورى شهر کیاسر (مرکز بخش چهاردانگه) در میان گورستان تاریخى و خارج از روستاى کوهستانى و زیباى برد قرار گرفته است.
بناى قدیمى که از خشت و گل و سنگ لاشه بوده را تخریب، و بنایى همچون بقعه ى امامزاده حسن روستاى سنگ بن ساخته اند. بقعه کرسى بلند و توسّط سنگ لاشه به ارتفاع یک متر بالا آمده و سپس بناى هشت ضلعى زیباى بقعه را بر آن تعبیه نموده اند. هر یک از اظلاع بقعه دو متر و ارتفاع آن شش متر و سه پنجره جهت نورگیرى در سه جهت آن ساخته اند.
بقعه از داخل به صورت دایره است و گنبد عرقچینى بنا بر تمام فضا استوار است و ارتفاع آن شش متر است که تماماً با آجرنمایى تزیین شده و بر بالاى آن نیز گنبد کوچک شلجمى با پوشش حلب طلایى مزین ساخته اند. ایوان زیباى بقعه به ابعاد ۳×۴ متر است که درب آن از جانب مشرق باز مى شود. در وسط بقعه صندوقى چوبى به ابعاد ۲×۱ و ارتفاع ۱۰/۱ سانتى متر قرار دارد که قدمتى بر آن مترتب نیست. قدیمى ترین شئ موجود در بقعه زیارتنامه اى به خط نستعلیق به قلم مرحوم احمد نجفى زنجانى است که در سال ۱۳۹۷ هـ . ق وقف حرم نموده و در آن بنام و نسب شریف امامزاده به این صورت اشاره نموده است; سیّد محمّد بن حیدر بن جمیل بن امیر علاءالدّین بن موسى بن جعفر(علیه السلام). که طبق این نوشته معلوم مى شود که امامزاده از اولاد سیّد عمادالدّین مدفون در وَرى است. هر چند در این شجره نامه بالغ بر شانزده تن از اسامى افتاده است. اما ظاهراً مقصود از علاء الدّین همان عمادالدّین است که اشتباه شده است.
دور تا دور بقعه قبور اهالى و کسان روستائیان واقع است. قبر آیه الله حاج شیخ ابوطالب منطقى که در زمان پهلوى اول از دامغان به روستاى برد تبعید شده در این حرم است.
منبع: تاریخ تشیع و مزار های شهرستان ساری – محمد مهدی فقیه بحرالعلوم
