پایگاه خبری چهاردانگه نیوز:
خبرگزاری فارس مازندران ـ زهرا طاهری پرکوهی| تالاب ولوکلای بابل را که قبلا با نام تالاب نیلوفر می‌شناختند طی سال‌های گذشته به‌دلیل لایروبی شاهد نیلوفرتراشی در این تالاب رخ داده و بلدوزرها به جان نیلوفرها افتادند به‌طوری دیگر از آن همه نیلوفر خبری نیست و شادابی از این تالاب رخت بربسته است.
وسعت ۲۲ هکتاری تالاب ولوکلای بابل پُربود از نیلوفر، ولی الان دیگر از آن زیبایی خبری نیست داغ نیلوفرها به دل تالاب نشست، نیلوفرهایی که قلب تپنده تالاب بودند از بین رفتند دلیلش هم بحث آب و تامین آب برای کشاورزان بوده که این نیلوفرها زیر چنگال بلدوزرها جان دادند و صدای ناله‌شان به گوش کسی نرسید.
این تالاب ۲۲ هکتاری ولوکلا بین روستا‌های «کشتلی چناربن» و روستای «ولوکلای» بابل واقع شده که برای لایروبی طی دو سال گذشته، کم کم به دست نابودی سپرده شده و برخی اعتقاد دارند آتش اختلاف روستای ولوکلا و کشتلی دامان چنین اتفاقی را رقم زده است.
ده‌ها سال طول می‌کشد این نیلوفرها دوباره جان بگیرند و قدبکشند ولی این زیبایی خدادادی از بین رفته و از آن همه نیلوفر تنها میزان محدودی باقی مانده که مشخص است چه بلایی بر سر این تالاب آمده است.
مازندران چگونه به بیابانی سبز تبدیل خواهد شد؟
محمد درویش فعال محیط زیست در این‌باره با طرح این موضوع که مازندران چگونه به بیابانی سبز تبدیل خواهد شد؟، می‌گوید: اصطلاح بیابان سبز نخستین‌بار در آمازون و در پی پاک‌تراشی بی‌سابقه رویشگاه‌های جنگلی توسط سوداگران چوب و مافیای تراریخته و شرکت مونسانتو مطرح شد، کنایه از اینکه بارندگی به تنهایی نمی‌تواند ضامن تاب‌آوری عرصه‌های جنگلی حتی در آمازون باشد، اگر توان تخریبی آدمی دست‌کم گرفته شود!
حالا از مازندران خبر می‌رسد که قصه تلخ آمازون، شتابان در یکی از پرباران‌ترین مناطق ایران ممکن است تکرار شود، اگر با سوداگرانِ قاچاق خاک با جدیت و آنی برخورد نشود.
تغییر کاربری آب‌بندان‌ها، برکه‌ها و تالاب‌های محلی به بهانه لایروبی که در جای‌جای مناطق شمالی کشور، به‌ویژه سه استان گیلان، گلستان و مازندران در حال وقوع است، به همراه تجاوز به عرصه‌های جنگلی، رشد قارچ‌گونه ویلا به جای بلوط و نابودی نظام آب‌شناختی رودخانه‌ها به دلیل برداشت‌های افزاینده شن و ماسه و ورود شیرابه‌ها و پساب‌ها به اندوخته‌های آب شیرین از جمله مهم‌ترین دلیل این رخداد مهیب است.
وی اینگونه ادامه می‌دهد: اینک یک پهنه ۲۳ هکتاری در قلمرو شهرستان بابل، بخش گَتاب، روستای ولوکلا – نیلوفرها و لاله‌های مردابی هوش‌ربا، خاک حاصلخیز و تاب‌آوری‌اش را از دست داد؛ آن هم به بهانه لایروبی و البته برای چند ریال سودِ آنی! این آب‌بندان که کارکردی تالابی داشت، یکی از محل‌های تخم‌گذاری پرندگان بود، همان پرندگانی که ضامن حاصلخیزی خاک، تامین غذای آبزیان و کنترل جمعیت آفات کشاورزی محسوب شده و می‌توانستند به تقویت ظرفیت‌‌های گردشگری از منظر پرنده‌نگری بیافزایند.
این فعال محیط زیست با اعلام اینکه ظاهراً پیگیری سازمان‌های مردم‌نهاد منطقه هم به جایی نرسیده و روند تخریب که از سال ۹۷ شروع شده است، اضافه می‌کند: اخیراً در بی‌خبری کرونایی با فروش و انتقال خاکش به پایان رسیده است، اما واقعاً چگونه چنین جنایتی اتفاق می‌افتد و سازمان‌های متولی و نظارتی چون محیط‌زیست، منابع‌طبیعی، سازمان بازرسی، قوه قضاییه، کمیسیون اصل نود مجلس، وزارت اطلاعات و … نمی‌توانند پیشگیری یا دست‌کم پیگیری کرده و مانع فعالیتی شوند که مصداق بارزِ خط قرمزِ تاکیدشده در اصل پنجاه قانون اساسی؛ یعنی تخریب غیرقابل جبران محیط‌زیست است؟
درویش با اشاره به اینکه هنوز هم دیر نشده، می‌گوید؛ از مدیرکل سختکوش محیط‌زیست مازندران، می‌خواهیم تا ماجرا را پیگیری کرده و اجازه ندهد گروهی سوداگر با دورزدن قوانین و استفاده از گپ‌های حقوقی در اداره دهیاری‌ها، الماسِ این مناطق را ربوده و بخشی از جامعه‌ی محلی را با اندک شکلاتی دلخوش کنند.
وقتی توان زیست‌پالایی سرزمین را بدین‌ترتیب از دست می‌دهیم، معلوم است که ظرفیت گرمایی ویژه کاهش یافته و مازندران زیبا از شرایط رویایی‌اش به سمت اقلیمی نیمه‌مرطوب تغییر ماهیت داده و آنگاه برای تامین آب شرب و کشاورزی، مجبور به احداث سدهای بیشتر و نابودی درختان افزون‌تری در هیرکانی خواهیم بود و بدین‌ترتیب با افزایش سیل‌هایی ویرانگرتر، ارزشمندترین بهانه‌ی زندگی در قلب تولیدکننده‌ی اکسیژنِ ایرانیان هم از دست خواهد رفت.
وی سخنان خود را اینگونه پایان می‌دهد که، می‌دانید بدبختی ما از چه زمان شروع شد؟ هنگامی که نگاهِ ما به هم، نگاهِ آدم به آدم به عنوان عضوی مسوولیت‌پذیر در اکوسیستم نبود! بلکه نگاه آدم به فرصت بود؛ فرصتی که قیمت دارد، زمان درو و چیدن دارد و قابل معامله است … در صورتی که هیچ آدم عاقلی زندگی خود را معامله نمی‌کند.
تمام هدف‌ما از لایروبی افزایش آب است
معاون جهاد کشاورزی مازندران در این‌باره به خبرنگار فارس می‌گوید: برای لایروبی این آب‌بندان در سال نخست به جهت اینکه اعتبار دیر ابلاغ شد فرصت از بین رفت؛ چرا که بهترین زمان برای لایروبی مرداد تا دی ماه است تا آب آب‌بندان خالی شود.
فرهادی به درگیری دو روستا اشاره کرده و اضافه می‌کند: آب‌بندان مربوط به یک روستا و سازه در روستای دیگر است.
وی درباره خاک‌فروشی، بیان می‌کند: خاکی در هر آب‌بندانی مربوط به مالکان آب‌بندان است البته روی آن نظارت صورت می‌گیرد.
معاون جهاد کشاورزی مازندران با بیان اینکه تمام هدف‌ما از لایروبی افزایش آب است، می‌گوید: این آب‌بندان بعد از گذشت سال‌ها رسوب رفته و برای ما قابلیت استفاده ندارد که این رسوب‌ها باید خارج شود در این صورت حجم مخزن آبگیری افزایش پیدا می‌کند.
فرهادی ادامه می‌دهد: ارتفاع تاج و دیواره آب‌بندان را افزایش دهیم تا بتوانیم آبگیری را با لایروبی افزایش دهیم.
با فروش خاک این منطقه مخالف هستیم
مدیرکل حفاظت محیط زیست مازندران نیز در این‌باره می‌گوید: این آب‌بندان با هدف تامین آب کشاورزی به وجود آمدند که بحث لایروبی باید انجام شود که از این آب‌بندان نیز بازدیدی صورت گرفته است.
حسینعلی ابراهیمی‌کارنامی بیان می‌کند: البته با فروش خاک این منطقه مخالف هستیم ولی نظارت برعهده جهاد کشاورزی و سازمان آب است.
به گزارش فارس، یادمان باشد، کرونا می‌آید و می‌رود؛ اما ولوکلا دیگر زیبایی‌اش برنخواهد گشت و این تفکرِ زیباکُش به مراتب ویرانگرتر و خطرناک‌تر از کووید_19 و علت‌العللِ دوامِ طغیان ویروس‌های ناشناخته دیگر در آینده است.
/۸۶۰۳۴/ج
پایگاه خبری چهاردانگه نیوز:
خبرگزاری فارس مازندران ـ زهرا طاهری پرکوهی| تالاب ولوکلای بابل را که قبلا با نام تالاب نیلوفر می‌شناختند طی سال‌های گذشته به‌دلیل لایروبی شاهد نیلوفرتراشی در این تالاب رخ داده و بلدوزرها به جان نیلوفرها افتادند به‌طوری دیگر از آن همه نیلوفر خبری نیست و شادابی از این تالاب رخت بربسته است.
وسعت ۲۲ هکتاری تالاب ولوکلای بابل پُربود از نیلوفر، ولی الان دیگر از آن زیبایی خبری نیست داغ نیلوفرها به دل تالاب نشست، نیلوفرهایی که قلب تپنده تالاب بودند از بین رفتند دلیلش هم بحث آب و تامین آب برای کشاورزان بوده که این نیلوفرها زیر چنگال بلدوزرها جان دادند و صدای ناله‌شان به گوش کسی نرسید.
این تالاب ۲۲ هکتاری ولوکلا بین روستا‌های «کشتلی چناربن» و روستای «ولوکلای» بابل واقع شده که برای لایروبی طی دو سال گذشته، کم کم به دست نابودی سپرده شده و برخی اعتقاد دارند آتش اختلاف روستای ولوکلا و کشتلی دامان چنین اتفاقی را رقم زده است.
ده‌ها سال طول می‌کشد این نیلوفرها دوباره جان بگیرند و قدبکشند ولی این زیبایی خدادادی از بین رفته و از آن همه نیلوفر تنها میزان محدودی باقی مانده که مشخص است چه بلایی بر سر این تالاب آمده است.
مازندران چگونه به بیابانی سبز تبدیل خواهد شد؟
محمد درویش فعال محیط زیست در این‌باره با طرح این موضوع که مازندران چگونه به بیابانی سبز تبدیل خواهد شد؟، می‌گوید: اصطلاح بیابان سبز نخستین‌بار در آمازون و در پی پاک‌تراشی بی‌سابقه رویشگاه‌های جنگلی توسط سوداگران چوب و مافیای تراریخته و شرکت مونسانتو مطرح شد، کنایه از اینکه بارندگی به تنهایی نمی‌تواند ضامن تاب‌آوری عرصه‌های جنگلی حتی در آمازون باشد، اگر توان تخریبی آدمی دست‌کم گرفته شود!
حالا از مازندران خبر می‌رسد که قصه تلخ آمازون، شتابان در یکی از پرباران‌ترین مناطق ایران ممکن است تکرار شود، اگر با سوداگرانِ قاچاق خاک با جدیت و آنی برخورد نشود.
تغییر کاربری آب‌بندان‌ها، برکه‌ها و تالاب‌های محلی به بهانه لایروبی که در جای‌جای مناطق شمالی کشور، به‌ویژه سه استان گیلان، گلستان و مازندران در حال وقوع است، به همراه تجاوز به عرصه‌های جنگلی، رشد قارچ‌گونه ویلا به جای بلوط و نابودی نظام آب‌شناختی رودخانه‌ها به دلیل برداشت‌های افزاینده شن و ماسه و ورود شیرابه‌ها و پساب‌ها به اندوخته‌های آب شیرین از جمله مهم‌ترین دلیل این رخداد مهیب است.
وی اینگونه ادامه می‌دهد: اینک یک پهنه ۲۳ هکتاری در قلمرو شهرستان بابل، بخش گَتاب، روستای ولوکلا – نیلوفرها و لاله‌های مردابی هوش‌ربا، خاک حاصلخیز و تاب‌آوری‌اش را از دست داد؛ آن هم به بهانه لایروبی و البته برای چند ریال سودِ آنی! این آب‌بندان که کارکردی تالابی داشت، یکی از محل‌های تخم‌گذاری پرندگان بود، همان پرندگانی که ضامن حاصلخیزی خاک، تامین غذای آبزیان و کنترل جمعیت آفات کشاورزی محسوب شده و می‌توانستند به تقویت ظرفیت‌‌های گردشگری از منظر پرنده‌نگری بیافزایند.
این فعال محیط زیست با اعلام اینکه ظاهراً پیگیری سازمان‌های مردم‌نهاد منطقه هم به جایی نرسیده و روند تخریب که از سال ۹۷ شروع شده است، اضافه می‌کند: اخیراً در بی‌خبری کرونایی با فروش و انتقال خاکش به پایان رسیده است، اما واقعاً چگونه چنین جنایتی اتفاق می‌افتد و سازمان‌های متولی و نظارتی چون محیط‌زیست، منابع‌طبیعی، سازمان بازرسی، قوه قضاییه، کمیسیون اصل نود مجلس، وزارت اطلاعات و … نمی‌توانند پیشگیری یا دست‌کم پیگیری کرده و مانع فعالیتی شوند که مصداق بارزِ خط قرمزِ تاکیدشده در اصل پنجاه قانون اساسی؛ یعنی تخریب غیرقابل جبران محیط‌زیست است؟
درویش با اشاره به اینکه هنوز هم دیر نشده، می‌گوید؛ از مدیرکل سختکوش محیط‌زیست مازندران، می‌خواهیم تا ماجرا را پیگیری کرده و اجازه ندهد گروهی سوداگر با دورزدن قوانین و استفاده از گپ‌های حقوقی در اداره دهیاری‌ها، الماسِ این مناطق را ربوده و بخشی از جامعه‌ی محلی را با اندک شکلاتی دلخوش کنند.
وقتی توان زیست‌پالایی سرزمین را بدین‌ترتیب از دست می‌دهیم، معلوم است که ظرفیت گرمایی ویژه کاهش یافته و مازندران زیبا از شرایط رویایی‌اش به سمت اقلیمی نیمه‌مرطوب تغییر ماهیت داده و آنگاه برای تامین آب شرب و کشاورزی، مجبور به احداث سدهای بیشتر و نابودی درختان افزون‌تری در هیرکانی خواهیم بود و بدین‌ترتیب با افزایش سیل‌هایی ویرانگرتر، ارزشمندترین بهانه‌ی زندگی در قلب تولیدکننده‌ی اکسیژنِ ایرانیان هم از دست خواهد رفت.
وی سخنان خود را اینگونه پایان می‌دهد که، می‌دانید بدبختی ما از چه زمان شروع شد؟ هنگامی که نگاهِ ما به هم، نگاهِ آدم به آدم به عنوان عضوی مسوولیت‌پذیر در اکوسیستم نبود! بلکه نگاه آدم به فرصت بود؛ فرصتی که قیمت دارد، زمان درو و چیدن دارد و قابل معامله است … در صورتی که هیچ آدم عاقلی زندگی خود را معامله نمی‌کند.
تمام هدف‌ما از لایروبی افزایش آب است
معاون جهاد کشاورزی مازندران در این‌باره به خبرنگار فارس می‌گوید: برای لایروبی این آب‌بندان در سال نخست به جهت اینکه اعتبار دیر ابلاغ شد فرصت از بین رفت؛ چرا که بهترین زمان برای لایروبی مرداد تا دی ماه است تا آب آب‌بندان خالی شود.
فرهادی به درگیری دو روستا اشاره کرده و اضافه می‌کند: آب‌بندان مربوط به یک روستا و سازه در روستای دیگر است.
وی درباره خاک‌فروشی، بیان می‌کند: خاکی در هر آب‌بندانی مربوط به مالکان آب‌بندان است البته روی آن نظارت صورت می‌گیرد.
معاون جهاد کشاورزی مازندران با بیان اینکه تمام هدف‌ما از لایروبی افزایش آب است، می‌گوید: این آب‌بندان بعد از گذشت سال‌ها رسوب رفته و برای ما قابلیت استفاده ندارد که این رسوب‌ها باید خارج شود در این صورت حجم مخزن آبگیری افزایش پیدا می‌کند.
فرهادی ادامه می‌دهد: ارتفاع تاج و دیواره آب‌بندان را افزایش دهیم تا بتوانیم آبگیری را با لایروبی افزایش دهیم.
با فروش خاک این منطقه مخالف هستیم
مدیرکل حفاظت محیط زیست مازندران نیز در این‌باره می‌گوید: این آب‌بندان با هدف تامین آب کشاورزی به وجود آمدند که بحث لایروبی باید انجام شود که از این آب‌بندان نیز بازدیدی صورت گرفته است.
حسینعلی ابراهیمی‌کارنامی بیان می‌کند: البته با فروش خاک این منطقه مخالف هستیم ولی نظارت برعهده جهاد کشاورزی و سازمان آب است.
به گزارش فارس، یادمان باشد، کرونا می‌آید و می‌رود؛ اما ولوکلا دیگر زیبایی‌اش برنخواهد گشت و این تفکرِ زیباکُش به مراتب ویرانگرتر و خطرناک‌تر از کووید_19 و علت‌العللِ دوامِ طغیان ویروس‌های ناشناخته دیگر در آینده است.
/۸۶۰۳۴/ج
