پایگاه خبری چهاردانگه نیوز:
خبرگزاری فارس مازندران ـ زری طاهری پرکوهی| همزمان با هفته بهزیستی، با خودم گفتم، هر چه از مددجویان توانمند این نهاد بگوییم، کم است، در روزگار امروز شاید کمتر کسی باشد که نداند یک معلول با وجود دارا بودن نقص در جسم، داشته‌های فراوانی را در وجودش دارد که هدیه‌ای از جانب خدا است.
شاید در گذشته بسیاری از مردم بدلیل عدم آگاهی و شناخت از وجود یک نقص در وجود فرد معلول، حتی رفتار درست با این افراد را بلد نبودند ولی امروزه به دلیل فراهم بودن شرایط برای شکوفایی استعداد معلولان بسیاری از آن‌ها و در موارد زیادی فراتر از افراد عادی به مراتب بالایی در حوزه‌های مختلف دست یافتند.
در استان مازندران هم همواره شاهد معلولان موفق هستیم که از قضا قهرمان هم هستند، تفاوت قهرمان بودنشان با افراد معلومی می‌دانید چیست؟ اینکه گذر زمان هرگز نمی‌تواند قهرمان بودنشان را کمرنگ کند و جام قهرمانی‌شان در گوشه اتاق خاک نمی‌خورد !!!
ما در خبرگزاری فارس همزمان با مناسبت ولادت با سعادت حضرت معصومه (س) به سراغ یک دختر اهل روستای لاریم از توابع شهرستان جویبار رفتیم که با وجود معلولیت جسمی حرکت و نشستن روی ولیچر، قهرمان هم هست، در ادامه گفت‌وگو با این دختر موفق را با هم می‌خوانیم؛
*نگویید نقص من مادرزادی است!
مریم گیلانی، ۲۶ ساله می‌گوید؛ از بدو تولدم معلولیت داشتم، می‌پرسیم، منظورتان همان مادرزادی است؟ بیان می‌کند؛ اگر بگوییم مادرزادی است به‌نظر می‌رسد که شاید مادر نقصی داشته است در حالی که پدرو مادر و برادرم کاملا سالم هستند.
* کسب مدال طلا، نقره و برنز در مسابقات جهانی
من با وجود معلولیتم توانستم در رشته ورزشی تنیس روی میز تا‌کنون سه مدال طلای آسیا، یک مدال نقره آسیا و دو مدال برنج جهان، را کسب کنم، بتازگی مدرک کارشناسی‌ام را از رشته حسابداری کسب کردم و به فکر ادامه تحصیل نیز هستم.
وی می‌افزاید؛ ورزش را از ۱۳ سالگی شروع کردم در ابتدا پیشنهاد حضور در رشته والیبال را داشتم ولی کشیدن روی زمین برای من کار سختی بود، تنیس روی میز برایم جالب‌تر بود، هرگز دلم نمی‌خواست خانه‌نشین باشم از این رو سختی‌ها را به جان خریدم.
*مادرم؛ بزرگترین پشتیبان زندگی‌ام
گیلانی ادامه می‌دهد؛ مادرم بزرگترین پشتیبان من و همراه و همدمم است همیشه از بهزیستی استان و جامع معلولان تحقیق می‌کرد، پیگیر احوالم بود تا اینکه به استعدادیابی مشهد دعوت شدم، تعریف ما از تنیس همین راکت معمولی و زدن ضربه به توپ بود…
این دختر قهرمان ادامه می‌دهد؛ به همراه مادرم با راکت ساده وارد مسابقه شدم و مقام سوم را کسب کرد مسؤولان فدراسیون به مادرم گفتند دخترتان استعداد دارد ولی معلول است که بر رویش کار نشده حتی به راکت ما می‌خندیدند چرا که باید با راکت مخصوص بازی می‌کردم راکتی که الان دارم میلیون‌ها تومان قیمت دارد.
سپس دوباره به مسابقه دعوت شدم و داوران متوجه پیشرفت من شدند، پس از آن به انتخابی پارالمپیک جوانان ژاپن رفتم و مقام دوم را کسب کردم که به راحتی حرفی که می‌زنم نیست چرا که روزهای سختی را گذراندم.
*خوشحالم که دستم در جیب خودم است
وی می‌گوید؛ در حال حاضر نیروی شرکتی بهزیستی شهرستان جویبار بوده و در قسمت دبیرخانه فعالیت دارم، نائب رئیس هیأت تنیس روی میز جویبار هم هستم، از اینکه دستم در جیب خودم است حس رضایت دارم، روزهای زیادی را با اشک تمرین می‌کردم ولی امروز جز لذت حسی را در خودم نمی‌بینم.
*قبل از ورزش هم گوشه‌نشین نبودم/ فقط در جمع کردن ویلچر مشکل دارم
ورزش را ادامه خواهم داد، البته قبل از ورزشم هم آدم گوشه‌نشینی نبودم، پس از موفقیت خودم را بیشتر باور کردم، در سفرها استقلال را تجربه کردم، از اینکه به مادرم زحمت می‌دادم ناراحت بودم، الان که با شما حرف می‌زنم تنها کاری را که به تنهایی نمی‌توانم انجام بدهم، جمع کردن ویلچرم است.
گیلانی بیان می‌کند؛ از اینکه در بهزیستی حتی به عنوان نیروی شرکتی شاغلم رضایت دارم، امیدوارم نگاه مسؤولان به استفاده بیشتر ظرفیت جامعه هدف بهزیستی، باشد و بیشتر به فکر فضاسازی در معابر برای معلولان باشند.
وی تأکید می‌کند؛ من تمام زندگیم را مدیون مادرم و البته حمایت‌های بهزیستی استان و شهر جویبار هستم.
*نظر مادر مریم در مورد موفقیت‌هایش!!
حمیرا ابراهیمی لاریمی ۴۷ ساله و مادر مریم خانم، در ادامه ما را به دوران تولد دخترش می‌برد و توضیح می‌دهد؛ در سن ۲۰ سالگی مریم به عنوان اولین فرزندم متولد شد پس از ترخیص از بیمارستان متوجه شدم نوزاد قد کوتاهی دارد و اینکه پاهایش به هم تنیده و جمع است، با مراجعه به پزشک فهمیدم معلولیت جسمی و حرکتی دارد.
*انجام اولین عمل رفع نارسایی کلیه بر روی مریم در ۶ سالگی
وی ابراز می‌کند؛ پزشک معالج گفت یک قسمت از مغزش درگیر است، زمانی که مریم ۶ ساله شد، متوجه نارسایی کلیه اش شدیم، به تهران رفتیم و دکتر خالق‌نژاد اولین عمل ارتباط ناف به مثانه را در ایران انجام داد که خوشبختانه موفقیت‌آمیز بود.
پس از اینکه مریم به مدرسه رفت زنگ تفریح در کلاس می‌نشست از این رو با اینکه تمایلی به استفاده از ویلچر نداشتم، برایش ویلچر خریدم، در دوران راهنمایی به فکرم رسید برای آینده‌اش باید تفریح کار یا سرگرمی ایجاد کنم.
ابراهیمی می‌گوید؛ تا اینکه با پیگیری ورزش تنیس روی میز را انتخاب کردیم و متوجه استعداد دخترم شدیم، خدا را شکر کردم که توانستیم استعداد دخترم را کشف کنیم از آنجا به بعد بسیار حمایتش کردم، روزهایی که برای دریافت مدال و مسابقات به تهران می‌رفتیم یاد روزهایی افتادم که برای عمل جراحی‌اش به تهران می‌رفتیم و ما ناامید بودیم.
هر روز ساری، قائمشهر و تهران رفتن‌ها برای تمرین و مسابقان با وضعی که مریم داشت کار راحتی نبود ولی نتیجه سختی‌ها پیروزی و قهرمانی دخترم بود، مریم برای مسابقات ۲۰۲۰ هم دعوت شد ولی به‌خاطر کرونا هنوز اعزام نشدند.
این مادر دلسوز متذکر می‌شود؛ من از اول می‌دانستم دخترم استعدادهای فراوانی دارد روابط عمومی بالایی داشت و مهارت در انجام کارهای مختلف که همه‌اش لطف خدا هست، برای اینده‌اش خیلی نگران نیستم، فقط می‌توانم بگویم شکرگذار خداوند مهربان هستم.
به گزارش فارس؛ این دختر یکی از دختران موفقی است که توانسته دل مادر و پدر خود را که پس از بدنیا آمدنش تفاوتی بین خود و والدین دیگر احساس کردند و سختی‌ها را به جان خریدند، شاد کند، و ثابت کرد موفقیت برای معلولان دست‌نیافتنی نیست.
/۸۶۰۴۸/ج/و
