یکی از آئین ها و سنت های معروفی که در بین روستائیان و دامداران رواج داشته و همچنان نیز در برخی نقاط زنده و رواج دارد ” تِلِم زنی ” است.
تِلِم زنی ” در حقیقت نوعی تلاش برای تبدیل یک محصول به چند فرآورده و محصول دیگر می باشد.اگر چه این سنت زیبا در دنیای امروز که کم کم رو به زوال نهاده است اما هنوز هم می توان در گوشه و کنار خطه سرسبز مازندران مردان و زنان روستایی پرتلاش و زحمت کشی را یافت که پای آئین ها و رسومات پیشینیان خود ایستاده اند و آنرا زنده نگه می دارند. اما معلوم نیست آیا بعد ازاین دوستان که هنوز به این سنت و آئین علاقه نشان می دهدند و آنرا پا برجا نگه داشتن کسی دیگری هم علاقه دارد یا خیر ؟ اما بهرحال این دوستان فعلا آنرا زنده و پویا نگه داشته اند.شاید ” تِلِم زنی ” به ظاهر کار ساده ای باشد و هر کسی فکر کند که می تواند آنرا انجام دهد اما در عمل باید برخی حقایق ” تِلِم زنی ” را نیز دانست و به آن علم داد شرایط آب و هوایی در ” تِلِم زنی ” تاثیر مستقیم دارد و باید در هر شرایط آب و هوایی شیوه خاص خودش را به کار برد. در طول مدتی که ” تِلِم زنی ” انجام می شود و معمولا تا یک ساعت و نیم طول می کشد با توجه به شرایط ماست باید آب گرم به آن بطور متناوب اضافه شود و البته هر چقدر ماست سردتر باشد به همان میزان نیاز به آب گرم و ولرم دارد.
