عطش و آتش
پایگاه خبری چهاردانگه نیوز:
خبرگزاری فارس مازندران ـ حسین عموزاده آرائی| محرم امسال، شرایط خاص دارد لذا پرداختن به ابعاد گوناگون جلوه‌های نهضت عاشورا ضرورت پیدا می‌کند، امسال فرصتی شد تا شاید کمی از شور حسینی به شعور محرم فکر کنیم و این یک فرصت عظیم و استثنایی است.
اگرچه شور حسینی جنس و ضرورت این قیام سراسر شعور بوده است و عاشورا خالی از شور نبود و گرمای آن از این بود که “لا تَبرُدُ ابدا ” اما شعور حاکم بر این قیام، فراتر از دانسته‌های ما و مردم زمانه‌اش بوده است.
از لحظه خروج سیدالشهدا (ع) از مدینه تا نیمه کاره گذاشتن حج تمتع، به همراه داشتن خانواده، اطفال و سایر موارد، مبین یک معرفت و آگاهی خاص الهی است و برای رسیدن و شناخت آن به‌نظرم باید عظمت خود حسین (ع) را شناخت که این در بضاعت این حقیر نیست.
سال‌ها است که محرم گرفتیم، عزاداری کردیم از شهامت، جرات و جسارتش گفتیم به شهادت و مظلومیت سیدالشهدا و یارانش پرداختیم،عشق حسین بن علی (ع) را آموختیم،ظلم‌ستیزی و حق‌خواهی او را مرور کردیم، عطش و آتش، خون و خنجر را و غیره را…
اما امسال شاید فرصتی شود طور دیگری به حادثه و انقلاب عاشورا بنگریم و عزا گرفتن و به ایثار و از خود گذشتگی، آرامش و طمانینه، تفکر و اندیشه، وفاداری و پایبندی به قواعد و قوانین الهی و هر آنچه که می‌تواند در ما رفتاری ایجاد کند از جنس امام حسین (ع) فکر کنیم تا ما را عاشورایی کند.
قرآن از مومنانی یاد می‌کند که با آن که خودشان نیازمندند، دیگران را بر خویشتن مقدم می‌دارند؛ “و یُوثِروُنَ عَلی اَنفُسِهِم وَ لَو کانَ بِهِم خَصاصَةٌ، سوره حشر آیه ۹”
گذشتن از خواسته‌های خود و نیز چشم پوشیدن از آنچه مورد علاقه انسان است، به خاطر دیگری و در راه دیگری “ایثار” است و اوج ایثار، دادن جان، در صحنه عاشورا، نخستین ایثارگر، سیدالشهدا (ع) بود که حاضر شد فدای دین خدا شود و رضای او را بر همه چیز برگزید.
اصحاب آن حضرت نیز، هر کدام ایثارگرانه جان فدای امام خویش کردند، در طول حوادث عاشورا نیز صحنه‌های زیبایی از ایثارگری دیده می‌شود.
وقتی نیروهای ابن زیاد، آگاه شدند که مسلم بن عقیل در خانه هانی بن عروه است، هانی را احضار کردند و از او خواستند که مسلم را تسلیم آنان کند، وی می‌توانست با سپردن مسلم به دست آنان، جان خویش را نجات بخشد، اما حاضر شد در راه مسلم کشته شود ولی او را تسلیم نکند.
در مقابل درخواست تهدید‌آمیز آنان گفت: ” به خدا سوگند، اگر تنها و بی‌یاور هم بمانم، هرگز او را تسلیم شما نخواهم کرد، تا آن که در راه حمایت از او بمیرم!» *مقتل خوارزمی*
وقتی مسلم بن عقیل را به دارالاماره بردند، پس از گفت‌و‌‌گوهای تندی که رد و بدل شد و تصمیم به کشتن او گرفتند، مسلم گریست، یکی از حاضران گفت: کسی که در پی چنین خواست‌هایی باشد نباید گریه کند و باید پیش‌بینی این روزها را هم بکند، مسلم گفت: بر خودم گریه نمی‌کنم، بلکه برای حسین (ع) خانواده او می‌گریم. *مقتل خوارزمی*
وقتی امام حسین (ع) به فرزندان عقیل و مسلم بن عقیل فرمود که شهادت مسلم برایتان کافی است، شما صحنه را ترک کنید، یک‌صدا گفتند: به خدا سوگند چنین نخواهیم کرد، جان و مال و خانواده و هستی خود را فدای تو می‌کنیم و در رکابت می‌جنگیم تا شهادت. *مقتل خوارزمی*
اظهارات ایثارگرانه یاران امام در شب عاشورا مشهور است؛ یک به یک برخاستند و آمادگی خود را برای جانبازی و ایثار خون در راه امام اظهار کردند، سخنان سعید بن عبدالله حنفی، زهیر بن قین و دیگران، جلوه‌های روشن و ماندگاری از این روحیه ایثارگری است.
حضرت زینب (س) عصر عاشورا هنگام حمله سپاه کوفه به خیمه‌ها و غارت اشیاء چون دید شمر با شمشیر آخته قصد کشتن امام زین‌العابدین را دارد، فرمود: او کشته نخواهد شد مگر آن که من فدای او شوم.*مقتل الحسین مقرم*
جلوه دیگری از ایثار، در کار زیبای حضرت ابوالفضل (ع) بود؛ ابتدا امان ابن زیاد را که شمر آورده بود رد کرد آنگاه در شب عاشورا اظهار کرد که هرگز از تو دست نخواهیم کشید، خدا نیاورد زندگی پس از تو را، روز عاشورا نیز وقتی با لب تشنه وارد شریعه فرات شد تا برای امام و کودکان تشنه آب آورد، پس از پر کردن مشک، دست زیر آب برد تا بنوشد.
اما با یادآوری کام تشنه حسین (ع)، ایثارگری و وفای او اجازه نداد که آب بنوشد و امام حسین (ع) و کودکان تشنه باشند و تشنه‌کام، گام از فرات بیرون نهاد * مقتل الحسین مقرم* و تشنه لب شهید شد.
سعید بن عبدالله، جلوه دیگری از ایثار را در کربلا به نمایش گذاشت و هنگام نماز خواندن امام، خود را سپر تیرهایی ساخت که از سوی دشمن می‌آمد، وقتی نماز امام به پایان رسید، او سیزده تیر بر بدن داشت و بر زمین افتاد و شهید شد. *مقتل الحسین مقرم*
خصلت و صف عاشورایی را کسی دارد که حاضر باشد به خاطر خدا فداکاری و ایثارگری کند و جامعه امروز ما چقدر تشنه ایثار است، ایثار آنچه را که داریم ـ ببخشیم….
/۸۶۰۴۸/ج
