به بهانه ۱۷ مرداد، روز خبرنگار
دل‌نوشته‌ای برای آن‌هایی که حقیقت را نفس می‌کشند

در تقویم، روزهایی هستند که تنها با جوهر قلم زنده‌اند. یکی از این روزها، روز خبرنگار است؛ روزی که قلم‌ها با دل می‌نویسند، نه فقط با جوهر. روزی برای آنان که حقیقت را از دل تاریکی بیرون می‌کشند، حتی اگر خود در سایه بمانند.

خبرنگار، یعنی چشم بیدار جامعه، صدای مردم، راوی رنج‌ها و شادی‌ها. کسی که در دل حادثه قدم می‌گذارد تا حقیقت را بی‌پیرایه به ما برساند، بی‌آنکه منتظر تشویق باشد، یا توقع پاداشی در دل داشته باشد.

اما این روایت وقتی رنگی محلی به خود می‌گیرد، جان بیشتری می‌گیرد. چهاردانگه ساری، این خطه‌ کهن و همیشه سبز، خبرنگارانی را در دل خود پرورش داده که با تمام وجود، دل به صداقت سپرده‌اند. آنان که دور از پایتخت و تیترهای درشت، همچنان در خط مقدم حقیقت ایستاده‌اند.

خبرنگاران چهاردانگه، نه فقط روایتگر، که حافظ فرهنگ، زبان، و هویت منطقه‌اند. آنان با چشمانی تیزبین، تحولات کوچک و بزرگی را که در دل جنگل‌ها، کوه‌ها و روستاهای دورافتاده رخ می‌دهد، ثبت می‌کنند. هیچ رویدادی برایشان بی‌اهمیت نیست، چون هر خبر، بخشی از زندگی مردمشان است.

در سرمای زمستان‌های چهاردانگه یا در دل مه‌گرفته‌ی صبح‌های تابستان، این خبرنگاران، دل به راه می‌زنند؛ گاه با یک ضبط صوت، گاه فقط با یک دفترچه یادداشت. برایشان مهم نیست جاده خاکی‌ست یا آسفالت؛ جاده خبر، باید طی شود.

گاهی در چشم برخی، کارشان ساده به نظر می‌رسد؛ اما تنها آنان که طعم سکوت شب‌های چهاردانگه را چشیده‌اند، می‌دانند که ثبت واقعیت، چه هزینه‌ای دارد. گاه سکوت سنگینی می‌کند بر قلم، اما آن‌ها باز می‌نویسند… برای مردم، برای فردا، برای حقیقت.

این روز، فرصتی‌ست برای قدردانی از آنان که بی‌هیاهو، بی‌تریبون، تنها با تکیه بر وجدان حرفه‌ای، روایت‌گر واقعیات‌اند. خبرنگارانی که شاید نامشان بر سردر خبرگزاری‌های بزرگ نباشد، اما نامشان در دل مردمشان حک شده است

چهاردانگه ساری، با تمام زیبایی‌های طبیعی‌اش، مدیون خبرنگارانی‌ست که تلاش کرده‌اند تا این زیبایی‌ها را در قاب خبر و تصویر حفظ کنند. آن‌ها نگهبانان فرهنگ بومی و صدای روستاهایی هستند که شاید هرگز در رادیو و تلویزیون شنیده نشوند.

اینان قهرمانان خاموش‌اند؛ شجاعانی که با واژه‌ها می‌جنگند، با حقیقت پیمان بسته‌اند، و با عشق، رسالتشان را زندگی می‌کنند. روز خبرنگار، تنها یک تاریخ نیست؛ یک تعظیم است، به قامت افراشته کسانی که چراغ آگاهی را روشن نگه داشته‌اند.

در این روز، بیایید به احترام تمام خبرنگاران، به‌ویژه دلیران رسانه‌ای چهاردانگه ساری، کلاه از سر برداریم. آنان شایسته بالاترین ستایش‌ها هستند؛ نه فقط امروز، که هر روزی که قلمی برای مردم و از دل مردم بر روی کاغذ به رقص درآید.

علی نظری

۱۶ مرداد ۱۴۰۴