درد دل‌های کارگر ساروی که مسوول حمایت از ۱۵۰۰ کارگر شد/ روایتی سخت از دوران کاری یک کارگر ساختمانی
خبرگزاری فارس مازندران ـ زری طاهری پرکوهی| در هفته کارگر قرار داریم، کارگران اقشار زحمت‌کش جامعه هستند، کسانی که وقتی نام‌شان به میان می‌آید اولین چیزی که به ذهن‌مان می‌رسد چهره خسته و دستان پینه بسته است….
هفته کارگر بهانه‌ای شد تا مصاحبه‌ای با یک کارگر ساروی که نه تنها به کارگر بودنش افتخار می‌کند بلکه با تلاش و پشتکارش توانسته مسؤول حمایت از حقوق هزار و ۵۰۰ کارگر دیگر نیز شود، ترتیب دهیم؛
*او کارگری را با افتخار فریاد می‌زند
علیرضا شاکری، رئیس انجمن صنفی بتن آرمه ۴۶ ساله از ساری، با ۲۴ سال سابقه در حوزه کارگر ساختمانی همزمان با روز کارگر در گفت‌وگو با فارس می‌گوید؛ من که اهل یکی از روستاهای بخش دودانگه هستم در جوانی به انتخاب خودم و البته با توجه به شرایط زندگی و اینکه کار مناسبی یافت نمی‌شد، کارگری را برگزیدم.
وی با بیان اینکه کارگری از مشاغل یدی و سخت محسوب می‌شود، ادامه می‌دهد؛ واردش که شدم فهمیدم سخت است، فکر می‌کردم تهش همین کارگری است ولی باید ادامه می‌دادم، تا اینکه پس از گذر ۱۲ سال از کار کردن در سرما و گرما و در ساختمان‌های بلند بیشتر در حوزه آرماتوربندی ساختمان تصمیم تازه‌ای گرفتم.
*ناباورانه ریاست حمایت از کارگران را برعهده گرفتم
شاکری یادآور می‌شود؛ من که همیشه دلم برای کارگرانی که در کنارم بودند می‌سوخت و می‌خواستم از آن‌ها حمایتی کرده باشم در انتخابات رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی ساری شرکت کردم و ناباورانه به‌عنوان رئیس این انجمن در شهرم فعالیتم را در کنار کارم در ساختمان آغاز کردم.
رئیس انجمن کارگران صنفی ساختمانی ساری، با بیان اینکه، از همان ابتدای کار با اهم مشکلات‌مان را در ذهنم مرور کردم، اضافه می‌کند؛ با خودم گفتم، ما کارگران ساختمانی به‌علت لزوم کار کردن روی ارتفاع، داربست یا شنازهای بلند، ایمنی نداریم، نحوه کارمان نیز سخت و طاقت‌فرسا است و مهم‌تر اینکه سالانه حدود ۱۰۰ نفر فوتی در جریان کار در استان داریم.
*مشاهده فوت کارگران زحمت‌کش در حین کار
وی تصریح می‌کند؛ در سال ۱۳۹۸ حدود ۱۱۰ کارگر ساختمان در پی حوادث کاری در مازندران فوت شدند، در حالی که در سال ۱۳۹۹ این میزان تنها یک درصد کاهش داشت که این موضوع خود جای بحث دارد، تصور کنید یک کارگر روزمزد که آن هم گاهی باید مزد خود را پس از اتمام کار تحویل بگیرد نان‌آور یک خانواده در اثر یک اتفاق ساده از بلندی به پایین پرت شود و جان خود را از دست بدهد ـ موضوعی که خودم بارها شاهد آن بودم.
آقای شاکری می‌گوید؛ در راستای کاهش این مشکلات ما در انجمن بحث حضور کارگران در کلاس‌های ایمنی در مواقع مختلف را فعال کردیم، همچنین پیگیر بحث بیمه کارگران شدیم، ۱۲ سال پیش که انجمن تاسیس شد سازمان تامین اجتماعی و اداره کار ما را به رسمیت نمی‌شناختند ولی کم کم به این باور رسیدند که کارگران ما به پوشش بیمه‌ای نیاز دارند.
*کارگران در انتظار پوشش بیمه‌ای
این کارگر با سابقه، خاطرنشان می‌کند؛ در حال حاضر انجمن ما هزار و ۵۰۰ عضو دارد که توانستیم هزار و ۳۰۰ نفر را زیرپوشش بیمه قرار بدهیم، مابقی از سال ۱۳۹۸ تاکنون در نوبت هستند، جزییات هم به این شکل است که کارگران ماهانه مبلغی را واریز میکنند و پس از ۳۵ سال بازنشسته خواهند شد، مبلغ مذکور در سال جاری حدود ۴۰ درصد افزایش یافت و به ماهی ۱۶۲ هزار تومان رسید که برای کارگران سنگین است!
وی با بیان اینکه من خودم سال‌های سال را زحمت کشیدم و از مشکلات ریز و درشت کارگران آگاهم، بیان می‌کند؛ آیا یک کارگر توان ۳۵ سال کارکردن را دارد که بعدش بازنشسته شود؟ الان هم دو سالی است که بحث بیمه حدود ۲۵۰ نفر از کارگران به تعلیق افتاده….
*گذری بر مشکلات پس از مرگ کارگران
آقای شاکری در پاسخ به این سوال که شنیده‌ها حاکی از آن است که ما کارگر بومی ساختمانی کم داریم و یا تمایلی به شرکت در پروژه‌های ساختمانی بزرگ شهر ندارند، می‌گوید؛ این موضوع در حد اظهارنظر است و کسانی که بیانش میکنند اطلاعات کافی ندارند، چرا که کار کردن روی ساختمان رشته تخصصی کارگران عضو انجمن است، ما در صنعت ساختمانی همگام با مهندسین پیش می‌رویم، اتفاقا از این موضوع که سراغی از انجمن‌ها گرفته نمی‌شود و از کارگران شهر، استان و یا کشورهای دیگر استفاده می‌شود گلایه داریم.
رئیس اتحادیه انجمن صنفی کارگران ساختمانی ساری، اظهار می‌کند؛ بسیاری از همکاران ما بیکار هستند و گاهی تماس می‌گیرند که از کار خبری شده یا خیر! در حالی که پروژه‌های بزرگ این شهر خالی از حضور کارگران بومی است، خواهش ما از مسوولان توجه به ظرفیت کارگران درون‌شهری است.
*چرا جوانان ما طالب کارگری نیستند!
وی در پاسخ به سوال دیگری در خصوص اینکه گویا جوانان ما طالب انجام کار سخت و ساختمانی نیستند، علتش را می‌دانید؟ بیان می‌کند؛ در این مورد می‌توانم در حوزه کارگران ساختمانی اظهارنظر کنم، بله چند سالی است که از تعداد جوانانی که مایل به انجام کار در ساختمان هست کاسته شده، علتش هم این است که امروز یک جوان برای شروع این کار سخت حداقل نیاز به ۱۰۰ میلیون تومان آورده برای خرید لوازم کار دارد، قیمت هر متر تخته کار حدود ۸ میلیون تومان است.
شاکری در ادامه بحث، تاکید می‌کند؛ حال اگر یک جوان هزینه اولیه را تامین کند، با این اوضاع بازار چند سالی طول می‌کشد تا به هزینه‌کرد خود برسد، به همین علت در حال حاضر اکثرا شاهد حضور کارگران با سابقه در انجمن هستیم و عضوگیری به ندرت صورت می‌گیرد.
این کارگر ساروی، ادامه می‌دهد؛ ما کارگران ساختمانی مشکلات دیگری داریم، این اواخر شاهد سقوط یک استادکار از طبقه دوم ساختمان و مرگ وی بودم، پس از فوت کارشناس بیمه برای بررسی سر ساختمان حاضر شد و این استادکار را مقصر اعلام کرد، علتش را نیز نبستن کمربند ایمنی دانست. خب همینجا من سوالم این است که کارگران ما دقیقا کمربند ایمنی را باید کجا نصب کنند؟ بالاتر از خودشان جایی وجود ندارد!
*به ما بگویید محل نصب کمربندی ایمنی در ساختمان دقیقا کجاست؟
وی یادآور می‌شود؛ البته که کارگران ما در حین کار از کفش کار و کلاه استفاده میکنند ولی در بحث نصب جای کمربند مشکل دارند، انصاف نیست که یک کارگر بعد از فوتش مشمول خدمات بیمه‌ای نشود! این‌ها مواردی است که نیاز به حمایت دارد، جان کارگران باارزش‌تر از آن است که خودشان با آن بازی کنند.
شاکری در پایان می‌گوید؛ از زمانی که رئیس انجمن شدم دیگر به منافع خودم فکر نکردم، از آنجایی که نرخ حقوق را خودم اعلام می‌کنم برخی می‌گویند همکاران نرخ کمتری اعلام کردند به کار نمی‌دهند در پاسخ می‌گویم؛ من ضرر کنم بهتر است تا اینکه هزار و ۵۰۰ نفر دیگر به حق خودشان نرسند، من تا آخر پای این کار ایستادم تا روزی که کارگران دغدغه‌ای به‌جز خستگی کار نداشته باشند.
یقینا هیچ والدینی دلشان نمی‌خواهد فرزندانشان در آینده کارگر شوند، ولی زندگی در شرایط سخت و جبر و گاها علاقه همه دست به دست هم دادند تا اینکه امروز حدود ۱۵ درصد از جمعیت کل کشور کارگر هستند.
برخی از کارگران همچون آقای شاکری با جدیت و استمرار در کار از سختی‌ها عبور کرده و با نشستن بر روی صندلی ریاست آن هم از نوع کارگری، در جهت رفع مشکلات کارگران قدم‌های خوبی برمی‌دارد و در در مواقعی که کاری از دستش ساخته نیست تنها به بیان مشکلات قناعت می‌کند.
به گزارش فارس؛ امروز شهر، استان و کشور ما در این شرایط اقتصادی بیش از پیش به ظرفیت کارگران نیاز دارد، اگر بخواهیم که کارگران دغدغه‌ای به‌جز حفظ تعادل بر روی ارتفاعات را نداشته باشند باید بساط پشتیبانی و حمایت از این قشر زحمت‌کش را فراهم کنیم.
/۸۶۰۴۸/ج/ر
