به گزارش پایگاه خبری چهاردانگه، به نقل از خبرگزاری فارس، روستا نقشی بنیادی در حیات بشری دارد، مکانی پُر از عشق و صفا که از دیرباز انسان‌ها را در کنار یکدیگر قرار داده‌است و خانواده‌ای بزرگ از انسان‌ها را شکل داده است.
رنگ روستا همواره رنگ صداقت است و بوی محبت از گوشه گوشه آن به مشام می‌رسد، شب‌های خاموش روستا که تنها صدای آواز پرندگان را به گوش می‌رساند و ستارگان بر فرازش به خودنمایی می‌پردازند، انسان را از تمام دل واپسی‌هایش می‌رهاند و او را مات‌ومبهوت این‌همه قدرت پروردگار می‌کند.
گاهی درختان روستایی، نگاه بلند خود را بر روی رهگذران‌شان می‌اندازند و با برگ‌های رنگارنگ‌شان آواز سرمستی سَر می‌دهند، هوای روستا، گاهی آنچنان وجود انسانی را فرا می‌گیرد که سبک‌بالت می‌کند و بالی می‌شود برای پریدنت.
باد و باران در هوای روستا نیز با خنده از سر ذوق کودکان، رنگ می‌گیرد و عطری عجیب را در فضای صفای روستاییان، به رقص وا می‌دارد.
روز روستا در تقویم ایران ثبت شد تا تمام این زیبایی‌ها در ذهن‌ها حک شود، ۱۵ مهرماه از سوی شورای فرهنگ عمومی کشور به نام روز روستا نام‌گذاری شد، اقدامی که با هدف ارج‌نهادن به روستا و فرهنگ روستایی انجام شد.
گرچه از سال‌های پس از انقلاب، وضعیت بهداشتی، فرهنگی و زیربنایی روستاها بهبود چشم‌گیری یافته‌است، به‌طوری‌که روستاهای امروزی مردمی آگاه‌تر و تحصیل‌کرده‌تر نسبت به روستاهای گذشته در خود پرورش داده‌است، اما مهاجرت از روستاها به شهرها در سال‌های اخیر، افزایش یافته‌است و شهرنشینی با رشد چشم‌گیری همراه بوده‌است، به‌طوری‌که جمعیت ساکن در نقاط شهری در سال ۱۳۹۵ معادل ۵۹ میلیون و ۱۴۶ هزار و ۸۴۷ نفر بوده‌است که نسبت به سال ۱۳۹۰ معادل ۵ میلیون و ۵۰۰ هزار و ۱۸۶ نفر افزایش یافته‌است.
سه روستای منطقه دوسرشمار ( بالاده، قلعه، پایین ده )
سمت چپ: سال ۱۳۹۳ – سمت راست: ۱۳۵۶ ( عکاس: عزت زائری )
از طرف دیگر جمعیت ساکن در مناطق روستایی با کاهش محسوسی روبه‌رو بوده است، در سال ۱۳۹۵ معادل ۲۰ میلیون و ۷۳۰ هزار و ۶۲۵ نفر ساکن در روستاها بوده‌اند که نسبت به سال ۱۳۹۰ معادل ۷۷۲ هزار و ۳۸۳ نفر کاهش یافته‌است.
روستاها گرچه هنوز هم تداعی‌کننده رسوم دیرینه انسان‌ها هستند و زندگانی در آن موج می‌زند، اما این مهاجرت و هجوم جمعیت از آن به داخل شهرها، روح روستا را به انزوا می‌کشاند و ماحصل این مهاجرت، روستاهایی می‌شود که از خاطرات کهنش تنها خرابه‌های خانه‌هایی بی‌سکنه، به‌چشم می‌خورد.
روستاهایی که با وجود قدمتی کهن، این‌روزها تنها نامی ناآشنا از آن‌ها به‌یاد مانده‌است و در خانه‌های خالی‌شان، سکوتی عمیق فریادزده می‌شود.
این مهاجرت به امید پیشرفتی که در شهرها وعده داده‌می‌شود، صورت می‌گیرد، اما گاهی نه تنها آن پیشرفت به‌دست نمی‌آید بلکه ازدست‌دادن سرمایه‌ای بزرگ را نیز به همراه دارد.
گرچه در برخی از روستاها نیز شاهد بازگشت جوانانش هستیم تا توسعه‌ای تازه را برای روستای خود رقم زنند، جوانانی که با ایده‌هایی ناب و جدید وارد روستای پدری خود می‌شوند و رنگ زندگانی دوباره به آن می‌بخشند.
اما نقش دولت‌مردان در افزایش روند سکونت در روستاها را نمی‌توان نادیده‌گرفت، با شناسایی توانایی‌های روستاها و پَر و بال دادن به آن‌ها می‌توان گامی در راستای پیشرفت کشور برداشت و آینده‌ای درخشان‌تر رقم زد.
دولت با برنامه‌ریزی درست می‌تواند کشاورزی را توسعه دهد و با حمایت خود، صنعت کشاورزی را به‌طور چشم‌گیری بهبود بخشد.
علاوه برآن، دولت می‌تواند با طراحی و اجرای طرح‌های مختلف برای ارایه خدمات دولتی در مناطق روستایی، زمینه اشتغال‌زایی و کارآفرینی را در روستاها فراهم کند، از جمله امور اداری، اقتصادی، انتظامی، بیمه و تامین اجتماعی، مراقبت از محیط زیست، حفظ و توسعه مراتع و جنگل‌ها.
توسعه فناوری‌های مناسب و اشاعه آن‌ها در مناطق روستایی نقش به‌سزایی در توسعه کسب و کارها دارد که موجب افزایش توانمندی‌های نوآوران و کارآفرینان روستایی و شهری برای فعالیت در روستاها خواهدشد، از طرف دیگر بسیاری از محصولات سنتی را می‌توان با ابزارها و تجهیزات نوین، تولید یا آن‌ها را با فناوری‌های جدید همراه کرد.
برنامه‌ریزی‌های دولت در کنار افزایش سطح رفاه روستاها، جمعیت روستا را ماندگار می‌کند و از طرفی انگیزه بازگشت به روستا را در افراد قوت می‌بخشد.
گرچه تاحدودی به این برنامه‌ها، جامه عمل پوشانده‌شد و شکاف عمیقی که بین زندگانی شهری و روستایی از لحاظ سطح بهداشت، تحصیل و امکانات رفاهی بود، کاهش‌یافت، اما هم‌چنان روستاهایی هستند که از این خدمات محرومند و به سمت انزوای ابدی پیش می‌روند.
زندگی روستایی همواره آرامشی بزرگ را در خود جای داده‌است و از مشغله‌های شهری در آن خبری نیست، زندگی که روح آدمی را تا بیکران پرواز می‌دهد و لطافت را از اعماق این طبیعت بی‌نظیر به انسان هدیه می‌کند.
گاهی با دست‌به‌دست هم دادن، می‌توان طراوت را به روستاهایی که اصالت ما در آن نهفته‌است از نو هدیه کرد، تنها چشم به امکانات از راه رسیده دوختن، کافی نیست، گاهی گام‌های من و تو می‌تواند به توسعه روستاهای‌مان کمک کند و از نو به روح روستا پَر و بال دهد.
صائمه یوسفی گل‌افشانی
