شیرینی هفته شش امتیازی سرخ‌ها را فقط یک خودی می‌توانست خراب کند؛ یکی مثل امید عالیشاه که دوباره نشان می‌دهد حداقل در فوتبال، قرار نیست آبی از جنس خراب ایرانی گرم شود. امید که در نیم‌فصل اول جزو خوب‌های پرسپولیس بود، در نیم‌فصل دوم با حضور خریدهای جدید نیمکت‌نشین شده و خیلی زودتر از آنچه انتظار می‌رفت حوصله‌اش از این وضعیت سر رفته است. او بعد از بازی با پیکان، کادرفنی را تهدید کرده که بعدا دلایل بازی نکردنش را خواهد گفت. باورکردنی نیست که یک بازیکن حرفه‌ای، سرنوشت ناگوار آن همه عصیان و طغیان را در تیم برانکو ببیند و باز دست از پا خطا کند، اما انگار رسم عبرت گرفتن جایی در سرزمین ما ندارد.
اگر با یک بازیکن معمولی طرف بودیم، عاقبت تلخ امثال رضا حقیقی و محمد نوری و پیام صادقیان و مهدی طارمی را به او یادآوری می‌کردیم و یا اصلا از محسن مسلمان می‌نوشتیم که برانکو برای بیرون کردنش، حتی منتظر باز شدن پنجره هم نماند. ماجرای عالیشاه اما فرق دارد. امید، خودش مایه عبرت است؛ همان زمان که در واکنش به نیمکت‌نشینی در لیگ شانزدهم، زیرزیرکی پروژه سرباز شدنش در تراکتور را دنبال کرد و شبانه از تهران گریخت. تراکتور محروم شد، عالیشاه سر از کنج خانه درآورد و فوتبالش داشت تمام می‌شد. این روایت، برای عبرت گرفتن یک تکه «سنگ» هم کافی است، اما امان از جنس خراب ایرانی. با همین فرمان برو جلو و آن روی برانکو را بالا بیاور، بعد هم به صادقیان‌ها و مسلمان‌ها برسان سلام ما را!
رسول بهروش
