کهن دیار چهاردانگه، معرفی روستای اگره

اختصاصی پایگاه خبری چهاردانگه نیوز: تعدادی از روستاهای بخش چهاردانگه در طول گذر زمان از این بخش جدا به استان سمنان و یا شهرستان‌ها و بخش‌های دیگر الحاق شدند. اما گذر زمان  و جدایی آنها از سرزمین مادری هیچگاه نتوانست، مردمان با فرهنگ این دیار را از هم جدا کند، همچنان آنها به چهاردانگه عشق می ‌ورزند و خود را چهاردانگه‌ای می‌دانند.

پایگاه خبری چهاردانگه نیوز در این راستا و در جهت حفظ فرهنگ و ارتباطات این روستاها با چهاردانگه  را مدنظر قرار داده و اقدام به معرفی آنها می‌نماید.

یکی از این روستاها، روستای اگره می‌باشد. روستای مازندرانی زبان و با فرهنگ چهاردانگه‌ای که اکنون یکی از روستاهای شهرستان دامغان استان سمنان محسوب می‌شود.

اگره ( agare)، روستایی است از دهستان رودبار بخش مرکزی شهرستان دامغان. این روستا در همسایگی روستاهای سیاه پره و سرخده واقع شده است. به اهالی این روستا “اگریج” گفته می‌شود.

این روستا در ۴۵ کیلومتری شهر دامغان واقع شده است و در دامنه کوههای جنوبی استان مازندران و شمال استان سمنان قرار دارد. بیشتر اهالی این روستا در ساری ساکن هستند.

اگره داراي اب و هواي خشك كوهستاني مي‌باشد.زمستانهاي برفگير و تابستانهاي  خنك دارد.شغل اصلي اهالي زراعت گندم،باغداری، دامداري و پرورش طيور است.

روستای اگره تا سال 1367 یکی از روستاهای بخش چهاردانگه بود و از این زمان به استان سمنان ملحق شد.

اگره دهی از دهستان برد چهاردانگه( سفرنامه انگلیسی رابینو، ص123)

جمعیت روستای اگره بر اساس آمار سال 1335، اولین سرشماری سراسری 11نفر ( 7 مرد و 4 نفر زن)بود. علت کم جمعیت در موقع سرشماری مهاجرت مردم برای کار در آبدنگ های اطراف ساری در فصل پاییز بود.

در کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران روستای اگره چنین معرفی شده است:

دهی از دهستان سورتیجی بخش چهاردانگه ساری، 28 کیلومتری خاور کیاسر، سر راه کیاسر به دامغان از طریق گیو تنگه، کوهستانی سردسیر، سکنه 270 نفر، شیعه، مازندرانی و فارسی، آب از قنات، محصول غلات، شغل زراعت و مکاری( مُکاری یا (خرکچی یا قاطرچی) به کسی می‌گویند که اسب، شتر و الاغ و غیره به کسی کرایه دهد و همچنین مُکاری به کسی که با چارپایان اهلی مانند اسب، خر و غیره مسافر یا بار حمل و نفل می‌کند گفته می‌شود.) و گله داری، راه مالرو، زمستان در مازندران به شغل آبدنگچی مشغولند.(فرهنگ جغرافیایی ایران، ج 3 ص 20)

نویسنده: حامد خلیلی ازنی