در سال ۱۳۸۷ باداب سورت به عنوان یک چشمه پلکانی بی‌نظیر در ایران و کم‌نظیر در جهان، در کنار روستاهای «اروست» و «قلعه سر » در بخش چهاردانگه ساری، پس از کوه دماوند به عنوان دومین میراث طبیعی ایران در فهرست آثار ملی کشور ثبت شد. ضمن اینکه بعد از باداب «پاموک‌کاله» ترکیه به عنوان دومین چشمه آب شور دنیا به ثبت جهانی رسیده است، اما همچنان به این جاذبه طبیعی اهمیت زیادی داده نمی‌شود به طوری‌که خیلی از گردشگران با خودرو تا چند متری حوضچه‌های جذاب آن پیش می‌روند و بعد هم وارد آب می‌شوند تا مثلاً از خاصیت درمانی‌اش استفاده کنند. درست مثل کسی که احساس کند روی بالکن عالی قاپوی اصفهان جای خوبی برای کباب درست کردن است.
سیدحسین هاشمی‌زاده از اهالی «قلعه‌سر» در هفت کیلومتری باداب، صاحب کافی شاپ سیاری بود و به واسطه حضور گردشگران درآمد خوبی داشت، با جان و دل از باداب مراقبت می‌کرد و بارها و بارها مانع کسانی شد که با بیل و کلنگ به جان حوضچه‌ها افتاده بودند تا تکه‌ای از سنگ چین‌خورده‌اش را برای تزیین خانه‌هایشان ببرند: «خجالت می‌کشیدم که خیلی از بازدیدکننده‌ها نمی‌دانستند با کارهایشان چه بلایی سر باداب سورت می‌آورند. این احساس وقتی بدتر می‌شد که با گردشگرهای آلمانی و چکی، پوست تخمه، فیلتر سیگار و زباله‌هایی را که گردشگران ایرانی اطراف باداب ریخته بودند، جمع می‌کردیم. البته دیگر از دست من هم کاری ساخته نیست چون اداره منابع طبیعی استان به بودنم در این منطقه ایراد گرفت و یک سالی می‌شود از باداب دور هستم. البته خیالم به ابوالفضل راحت است.
این بچه از روستای اروست می‌آمد و تا وقتی من نزدیک باداب کافی شاپ سیار داشتم، آن گوشه کنارها با گل مجسمه درست می‌کرد و به کمک هم آنها را به گردشگرها می‌فروختیم. کم‌کم درآمدش خوب شد و شد کمک خرج خانواده‌اش. همین هم من را امیدوار کرد روی مسئولیت‌پذیری ابوالفضل حساب کنم. به حفظ باداب تشویقش کردم و حالا که من آنجا نیستم ابوالفضل به آدم‌هایی که اهمیت باداب را نادیده می‌گیرند، تذکر می‌دهد.»
