اختصاصی چهاردانگه نیوز:
از دو سال و حداقل هفته ای دو بار مسیر ساری- کیاسر به شهمیرزاد را با ماشین شخصی طی میکنم.
اعتراف می کنم در تمام شرایط طبیعی و حتی یخبندان های زمستانی و مه های غلیظ بالای دست کیاسر که بیشتر از ۱۰ متر میدان دید نبود از جاده ترسی نداشتم ولی از خود جاده و عوارض آن بسیار می ترسم.
بی جهت نیست که حد فاصل ساری – تاکام را به جاده مرگ ملقب کرده اند ولی میتوان جاده مرگ را تا مسیرهای بیشتری امتداد داد.
مسیر ساری تا کیاسر در هر نقطه اش به خاطر شرایط جاده و آسفالت و ریزش و رانش های فصلی آبستن حوادث است.
آنچه باعث شد این یادداشت را بنویسم ، هرچند میدانم برخی دوستان و مسئولان گرانقدر ممکن است آزرده خاطر هم شوند ولی شاید این نوشتار باعث توجه و پیشگیری از حادثه ای دردناک و مرگ خانواده ای گردد.
تقرببا بعد از بارانهای سیل آسای فروردین امسال بخشهایی از جاده دچار رانش زمین شد.
مهمترین و بزرگترین رانش نیز در حوالی روستای چاچکام به وقوع پیوست.
آنچه در این فیلم کوتاه قابل مشاهده است دقیقا نیمی از جاده از بین رفته است و تصور کنید از دو سو ماشین ها با سرعتی حدود ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت به هم نزدیک می شوند و ناگهان با نبودن یک لاین جاده( نزدیک دره) مواجه می شوند و فقط یک لاین (نزدیک کوه) جهت تردد باقیست.
امروز که این یادداشت نوشته می شود و تقریبا پنج ماه و نیم می باشد که این وضعیت بلاتکلیف و حتی بدون نصب علایم هشدار دهنده از فاصله های قبل از محل رانش به حال خود رها شده است.
ظاهرا عادت کرده ایم که مدیریت بحران را به بعد از وقوع بحران واگذار کنیم.
امید است که متولیان امر هر چه زودتر به مناطق بحران زای این جاده رسیدگی کنند.
اعتقاد دارم نباید و نمی توان برای هر مسئله کوچکی که قابل حل و تصمیم گیری است پای مسئولان ارشد از جمله استاندار و حتی وزیر راه و … را به میان آورد و از آنها مدد گرفت ولی گاهی برای پیش آمد هر حادثه ناگواری فکر میکنم چاره ای باقی نمی ماند چرا که متولیان شهرستانی و منطقه ای اگر به فکر چاره بودند می بایست در مدت پنج ماه و نیم این مسئله مهم را برطرف می ساختند.
در همین یادداشت از استاندار محترم استان جناب آقای حسین زادگان درخواست دارم برای حفظ جان مردم و خانواده ها دستور فوری برای رسیدگی و ترمیم این نقاط را صادر فرمایند.
افشین احمدی
