کشت سنتی شالی در چهاردانگه مازندران

کشت سنتی شالی در چهاردانگه ساری تولید برنج در کشور ما محصول رنج و مشقت است؛ رنجی که موجب شده قشر جوان دیگر تمایلی به ادامه شغل آبا و اجدادی خود نداشته باشند و به تبع آن شالیزارها میان وراث تقسیم و روز به روز کوچک‌تر یا تبدیل به ویلا شود. در حالی که می‌توان با توسعه مکانیزاسیون، این رنج و سختی را به شیرینی کاشت و برداشت بی‌زحمت محصول تبدیل کرد و اشتیاق کار را دوباره به نسل جوان شالیکار برگرداند،‌ روشی که گرچه کلید آن سال‌هاست در کشور زده شده، اما به دلیل وجود موانع متعدد از پیشرفت کندی برخوردار است. کاهش سختی کار، صرفه‌جویی در وقت و انجام بموقع عملیات کشاورزی، افزایش محصول، افزایش بهره‌وری از نیروهای کارگری و کاهش هزینه‌های تولید، از مهم‌ترین مزایای کشت مکانیزه برنج است، طوری که تا حدود ۵۰ درصد هزینه‌های جاری کشت برنج را نسبت به روش سنتی کاهش می‌دهد. این در حالی است که موانعی همچون خرده مالکیت، روند کند اجرای طرح تجهیز و یکپارچه‌سازی شالیزارها، کمبود بانک‌های نشا با توجه به نیاز موجود و گران بودن و کمبود فناوری‌های بومی تولید ماشین‌آلات کشاورزی مرتبط با برنج سد راه توسعه مکانیزاسیون برنج شده است. ولی متاسفانه به دلیل نبود تسهیلات مربوطه و عدم فراهم نمودن بسترهای مناسب برای کشاورزی مازندران ، همچنان کشت سنتی شالی در مازندران بیشتر اجرا می شود.