خانه ها ی کاه گلی ؛ هویتی که در حال فروپاشی است!
این بناها تنها یادگارهای دوران کودکی من و شماست که این چنین در پی هم فرو می ریزندو ما نیز در حال فرو ریختنیم بی آنگه خود متوجه آن باشیم. بس که گرفتار زندگی لعنتی شدیم. به قول باسوادهایمان گذر از سنت به مدرنیته! عوارضی هم دارد و گسست فرهنگی یکی از همین عوارض است. اما کاش می شد تنها یک شب بیشتر عمر کنیم و آن یک شب اضافی عمرمان را به اصل مان برگردیم به همین کاه و گل. کاش موقعیتی فراهم می شد یک عصرگاهی با سماور نفتی یا کتری ذغالی در مطبخ این خانه های با اصالتمان چای می نوشیدیم و حسرت دمی آسایش در دلمان سنگینی نمی کرد. دلمان برای برا صدای احشام تنگ شده. بغض سنگینی گلویم را می فشارد. کیاسر عزیز زنده بمان سال هاست میراث فرهنگی طرح بوم گردی را به عنوان یک جاذبه در دستور کار دارد. کاش می شد بناهایی که قابلیت اسکان دارند دستی به سر و رویش می کشیدیم و میراث روستاییمان را ضمن حفاظت به فرزندانمان ارزانی می داشتیم.
این روزها به همت دوست و هنرمند گرانقدر شهرم آقا مرتضی ذوالفقاری گروهی در فضای مجازی شکل گرفته که بیش از یک هزار عضو فعال دارد و در مدت کوتاه فعالیتش توانسته تعداد قابل ملاحظه ای تصویر جمع و منتشر کند. خیلی از ما منتظر دیگران هستیم در حالی که خودمان باید حرکت کنیم. سال ها این دغدغه را داشتم و امروز این برادر بزرگوار پیش قدم شده.
این حرکت نشان داد همه ما دغدغه ی آب و خاکمان را داریم و تنها در بستر جمع می توانیم هویتمان را حفظ و داشته هایمان را عرضه بداریم و باز کاش یک همایشی برگزار می شد و در آن از زعمای قوم درخواست می شد گرد هم بیایند فارغ از هر گونه تعصب و … کاش سندی برای توسعه چهاردانگه تالیف می شد و حرکتمان را با این سند آغاز می کردیم.
حال که می شود بار دیگر گردهم بیاییم چرا از این بستر استفاده نکنیم. سال هاست کیاسر عزیز و حتی در مقیاس بزرگتر بخش چهاردانگه از همین فاصله بین ما ها ضربه خورده و همه منتظر منجی می گردیم. دیروز از نماینده امروز از شهردار یا فردا از فلان عضو شورا انتظار داریم. در حالی که اگر بناست حرکتی صورت بگیرد در سایه تلاش جمعی است. اینک در آستانه انتخابات شورای اسلامی ضمن حضور مسئولانه پای صندوق رای مطالباتمان را نیز یک صدا طلب می کنیم.
نویسنده: سیدروح الله شجاعی کیاسری
