هر فردی لیاقت مادرامه شدن را نداشت

پس از این که سال نو شد کسی که به عنوان مادرمه انتخاب شده با مجمعی که در آن قرآن، آیینه، آب، سبزه و شاخه‌های سبز جوان قرار دارد وارد خانه می‌شود و اتاق‌ها را آب می‌پاشد قرآن را کنار سفره هفت سین می‌گذارد و شاخه‌های سبز ( درخت آلوچه ) را به این نیت که سال سرسبز و خوش و خرمی برای خانواده است، جلوی در اتاق آویزان یا روی طاقچه اتاق می‌گذارد.

بوسیله علي نظري در 29 اسفند 1396

در گذشته که امکانات ارتباطی از جمله رادیو و تلویزیون نبود و مردم مازندران با تیراندازی یا گفتن اذان آغاز سال نو را به همدیگر خبر می دادند. برای لحظه تحویل سال در قدیم سنت خاصی داشتند و با چیدن سفره هفت سین همه اعضای خانواده با لباس تمیز و مرتب منتظر لحظه تحویل سال می شدند اما یک نفر با در دست داشتن قرآن ، آب و سبزه به بیرون اتاق می رفت و پس از لحظه تحویل سال اولین نفری بود که در سال جدید وارد خانه می شد به این فرد شگین یا مادرامه می گفتند.

در روستاهاي چهاردانگه برای مادرامه ارزش و اعتبار خاصی قائل بودند و هر فردی لیاقت مادرامه شدن را نداشت اول از همه باید شخص مورد احترام اعضای خانواده بود شخصی که بیشترین توجه و بخت خوب را داشت و معمولا از اعضای خانواده انتخاب می شد قديم ترها برای تایید فرد مورد نظر ، بزرگ خانواده نزد ملای محل رفته و تقاضای استخاره می کرد و او نیز با قرآن یا تسبیح استخاره کرده و فردی به عنوان مادرامه پذیرفته می شد.

سنت تحویل سال « مادرامه » – عکاس: استاد احمد طاهر پور

بدی و خوبی اتفاقات طی آن سال معمولا به مادرامه نسبت داده می شد و اگر فرد خوش یمن و خوش قدم بود سالهای بعد هم شانس مادرامه شدن داشت و اما گاهی پیش می آمد ه یک نفر خوش قدم مادرامه چند خانه و خانواده فامیل و همسایه بود امروزه دیگر نقش مادرامه کم رنگتر شده و برخی بچه های کوچک چند ساله را مادرامه قرار می دهند و یا حتی استخاره ای در کار نیست و زیاد جدی نمی گیرند و دیگر آن سنت های قدیمی کم رنگ شده است.

مادر خانه در این روز، غذای عید، سبزی پلو با مرغ یا گوشت تهیه می کند و علاوه بر آن غذایی به عنوان خیرات برای اموات می‌پزند و میان مردم پخش می‌کنند.در غروب شب اول سال به این اعتقاد که چراغ خانه آنها همیشه روشن و نورانی باشد، به سر در خانه‌ها شمع یا شعله آتش آویزان می کنند.